دریانوردان نمونه

**

خوش‌ترین خاطره‌ام، 

نجات فُک خزری است

سیده‌مریم حسینی

فعال محیط زیست دریایی

رشته‌ی شیمی را تا مقطع کارشناسی خواندم. خواندن این رشته و فعالیت هشت‌ساله در آزمایشگاه، مرا به سمتی برد که پیگیر روش‌های جدید و به‌روز برای ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی آب و پساب باشم. علاقه‌ام را بعدها با خواندن کارشناسی ارشد در رشته زیست‌‌شناسی دریا (گرایشِ آلودگی دریا) دنبال کردم و بعد هم به استان مازندران منتقل شدم. آن‌جا بود که شروع به راه‌اندازی و درخواست تجهیزات برای نمونه‌برداری از دریا کردم. هدفم این بود تا از وضعیت دریای خزر در استان مازندران داده‌هایی را جمع‌آوری کنم، چراکه این‌طور می‌توانستم برای تحقیقات و مطالعات پژوهشی بعدی از آن‌ها استفاده کنم. حالا هم در صورت نیاز، این داده‌ها را در اختیار دانشجویان ارشد، دکترا و مراکز تحقیقاتی قرار می‌دهم تا بتوانند از آن‌ها استفاده بهینه کنند. من‌ در حال حاضر، با 15 سال سابقه کار، کارشناس سواحل و تالاب‌های ساحلیِ اداره‌کل حفاظت محیط زیست استان مازندران هستم و عمده‌ی فعالیتم در این روزها، در حوزه محیط زیست دریایی است.

انتخاب‌شدنم به‌عنوان فعال محیط زیست دریایی از سوی سازمان حفاظت محیط زیست نیز احتمالا به‌دلیل راه‌اندازی بخش محیط زیست دریایی و نمونه‌برداری به‌صورت متمادی بوده است که به مطالعات علمی و تحقیقاتی منطقه کمک می‌کند. البته، در سال 1397 به‌عنوان کارمند نمونه دستگاهی و در سال 1398 نیز به‌عنوان کارمند نمونه استانی انتخاب شدم. 

تلخ‌ترین خاطره‌ام اما، به سال 1394 برمی‌گردد؛ درست زمانی که با یکی از همکاران برای نمونه‌برداری از مصب رودخانه‌ی هراز رفته بودیم. آن‌سال‌ها هنوز مصب پر از آب بود، نه مثل حالا که فقط آب‌باریکه‌ای به سمت دریا می‌رود. همکارم لباس مخصوص نمونه‌برداری را به تن کرد و به سمت مصب رفت. همان‌‌طور که جلو می‌رفت، ناگهان زیر پایش خالی شد و به درون آب افتاد. از آن‌جا که لباس نمونه‌برداری به تن داشت، آب به داخل لباسش نفوذ کرد و سنگین شد و او را به پایین کشاند. لحظات دلهره‌آوری بود. سرانجام با کمک افرادی که در آن منطقه حضور داشتند، او را نجات دادیم.

خاطره خوش دوران فعالیتم به نجات یک قلاده فُک خزری ـــ که از گونه‌های در معرض تهدید دریای خزر است ـــ برمی‌گردد. این فک از دام صیادان پره در منطقه‌ی کانال خزینی نجات داده شده و به مرکز تحقیقات فک خزری تحویل داده شد. پس از درمان و کنترل وضعیت سلامتی حیوان توسط مدیر مرکز، این فک رهاسازی شد. این رهاسازی با معاینات بیومتری در ساحل دریای خزر ـــ  در جزیره‌ی آشوراده ـــ و با حضور تعدادی از علاقه‌مندان و دوست‌داران فک خزری و جمعی از هنرمندان کشور انجام شد.

در قرن اخیر، رشد جمعیت و افزایش شهرنشینی و در نتیجه‌ی آن آلودگی محیط زیست سبب شده تا استفاده از ظرفیت‌های موجود در دریاها بیشتر مورد توجه قرار گیرد. از سوی دیگر، یکی از راه‌های حمل‌ونقل مطمئن و مقرون‌به‌صرفه در جهان برای انتقال انرژی، مواد اولیه، مواد غذایی و محصولات صنعتی، استفاده از حمل‌ونقل دریایی است و این شاید دلیلی برای انتخاب شعار امسال باشد.

**

ترافیک دریایی، تسهیل شود

امین عسکریان‌حقیقی

دانشجوی دریایی

متولد 1377 هستم و این‌روزها ترم آخرم را در رشته‌ی مهندسی دریانوردی دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار می‌گذرانم. این‌که دوران تحصیلم را در تخصصی‌ترین دانشگاه دریانوردی کشور و زیر نظر تعدادی از بهترین اساتید دریانوردی کشور می‎گذرانم، مایه‌ی دلگرمی و خوشحالی من است. من با توجه به استانداردهای اعلام‌شده از طرف سازمان بنادر و دریانوردی و تلاش‌هایی که برای تحقیق در حوزه پیشرفت دریانوردی و بنادر در طول تحصیلم داشتم، به‌عنوان دانشجوی برتر دریانوردی از طرف استادان متخصص دریانوردی و مسئولان انضباطی دانشگاه دریانوردی چابهار انتخاب شدم. 

دوران دانشجویی یکی از پرخاطره‌ترین دوران زندگی من و دوره‌ای سرشار از خاطرات خوش بود و البته اندکی هم خاطرات تلخ برایم به همراه داشت. تلخ‌ترین خاطره من در دوران دانشجویی، سانحه‌ی کشتی سانچی بود؛ حادثه‌ای که یکی از ناگوارترین حادثه‌های دریایی ایران و جهان به حساب می‌آید. این‌که تعدادی از دریانوردان در این حادثه‌ی تلخ جان سپردند، نه‌تنها یکی از تلخ‌ترین خاطرات دوران دانشجویی‌ام شد، بلکه یکی از تلخ‌ترین خاطرات زندگی‌ام نیز به شمار می‌رود. همه‌ی امیدواری‌ام این است که با تلاش آیمو در راستای بهبود شرایط ترافیک دریایی و کنترل و نظارت بیشتر بر خطوط حمل‌ونقل دریایی، این قبیل سوانح تکرار نشوند.

با توجه به انتخاب شعار امسال آیمو به عنوان «کشتیرانی پایدار برای سیاره پایدار»، می‌توان به اهمیت بالای حمل‌‌‌و‌نقل دریایی در کل دنیا پی برد. در این راستا، ما باید اقداماتی را انجام دهیم که باعث پیشرفت حوزه‌ی حمل‌ونقل دریایی شود. از نظر من، در وهله اول، توجه به دریانوردان و شرایط و محیط کار آنان بسیار حائز اهمیت است، چون دریانوردان مهم‌ترین نقش را در توسعه حمل‌ونقل کشورها دارند. ازجمله مهم‌ترین کارهایی که باید توسط دولت‌ها برای بهبود شرایط حمل‌ونقل دریایی انجام شود، تسهیل ترافیک دریایی است. حفاظت از محیط زیست دریایی، کاهش زباله‌های دریایی و برنامه‌ریزی راهبردی برای توسعه ترانزیت کانتینری در کشورها هم می‌تواند جزء مهم‌ترین اقدامات برای رونق و پیشرفت بیشتر حمل‌ونقل دریایی باشد.

**

بیش از 300 عملیات را مدیریت کرده‌ام

قاسم  دلیر

فعال سنتی جست‌وجو و نجات دریایی

در مقطع لیسانس، مهندسی عرشه و در مقطع فوق لیسانس، مدیریت خواندم و در حوزه‌ی ایمنی دریایی (جست‌وجو و نجات دریایی) دارای 10 سال سابقه هستم. در حال حاضر، به‌عنوان مسئول ارتباطات و جست‌وجو و نجات دریایی در اداره‌کل بنادر و دریانوردی استان سیستان و بلوچستان به کار مشغولم.

طی سال‌های گذشته، بیش از 300 عملیات را مدیریت کرده‌ام. اقدامات دیگری نیز در کارنامه حرفه‌ای‌ام ثبت شده است، ازجمله: ایجاد بسترهایی در راستای اشاعه فرهنگ ایمنی در ساحل و دریا در سواحل استان سیستان و بلوچستان، افزایش اقدامات حاکمیتی سازمان بنادر و دریانوردی در پهنه‌ی سواحل مکران، انجام عملیات موفق در نجات بازماندگان ناوچه‌ی کُنارک در سال جاری، ایجاد ساختار واکنشی بسیار سریع مطابق با استانداردهای روز در حیطه‌ی عملیاتی تعریف‌شده‌ی اداره‎کل با همکاری تمامی ارگان‌های دریایی منطقه سواحل مکران؛ که شاید دلیلی بر انتخاب من به‌عنوان فعال دریایی نمونه بوده است.

شیرین‌ترین خاطره‌ام مرتبط با رشادت تیم تحت مدیریتم در شناور جست‌وجو و نجات دریایی است. آن‌ها در بدترین شرایط آب‌وهوایی و در موقعیت‌های متفاوتی به دریا اعزام می‌شوند و از جان خود برای این اقدامات مایه می‌گذارند. زیباترین صحنه‌ای که برای من در دریا خلق شد و همیشه فیلم آن را می‌بینم و لذت می‌برم، نجات لاک‌پشت‌های گرفتار در دام ضایعات روی سطح دریا بود. از زمانی که آن‌ها را آزاد کردیم تاکنون احساس درونی خوبی دارم. حفظ جان انسان‌ها و سایر موجودات در دریاها مهم است و این کار را باز هم به وقت نیاز انجام خواهم داد. مورد دیگری که یادآوری آن برایم شیرین است، مربوط به نجات یک قایق صیادی است. این قایق دو روز روی دریای توفانی گم شده بود. پدر و مادر و فرزندان سرنشینان آن در کنار شناور ناجیِ ما بودند و تنها یک درخواست داشتند: نجات جان عزیزانشان. ما موفق شدیم و با همکاری تک‌تک تیم جست‎وجو و نجات دریایی، در حدود 10 ساعت عملیات سخت، و درست آن زمان که همه در ساحل احساس ناامیدی می‌کردند، قایق گم‌شده را بالاخره در دریای آزاد پیدا کردیم. ساعت چهار صبح بود که قایق را به کنار اسکله در بندر رساندیم. اشک شوق و شادی خانواده‌هایشان برای ما حال بی‌نظیری به همراه داشت. 

تلخ‌ترین خاطرات برای من، همیشه، پیداکردن اجساد در دریاست و این موضوع تا چند روز روح و روان تک‌تک تیم ناجی و خود مرا درگیر می‌کند. تلخ‌ترین اتفاق در سال جاری مرتبط با عزیزان ما در نیروی دریایی راهبردی ارتش جمهوری اسلامی ایران در حادثه ناوچه کنارک است. بعد از این‌که وقوع حادثه را به من اطلاع دادند، با همراهی همکاران عملیاتی اداره‌کل بنادر و دریانوردی استان، موفق شدیم تا تعدادی از این پرسنل را از دریا بگیریم. اگرچه تعدادی از آن‌ها را به مراکز درمانی و به آغوش خانواده برگرداندیم، ولی متاسفانه تعدادی هم به درجه رفیع شهادت نائل شدند. این سانحه، غمی بزرگ برای من بود. 

به عقیده من، با توجه به شعار آیمو، موازنه پویا میان عوامل متعدد اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در دریا، و لزوم حفاظت از محیط زیست دریا باید در راس امور قرار بگیرد تا امنیت برای همه ساحل‌نشین‌ها فراهم شود. افزایش ظرفیت‌های موجود در سواحل و بوم‌شناسی منطقه‌ای نیز بسیار حائز اهمیت است. در این توسعه‌ی پایدار باید عدالت توزیعی تمام سواحل کشور به‌خصوص سواحل زیبای مکران معرفی شود تا در تقسیم عادلانه فرصت‌های توسعه در نسل کنونی و آینده نقش تاثیرگذار و سازنده‌ای داشته باشد. در تحقق این امر، موارد مورد نظرم را به ‌این ‌ترتیب پیشنهاد می‌دهم:

ـــ برآورده‎کردن نیازهای اساسی مردمان ساحلی و پرسنل دریایی؛

ـــ تضمین ساختار جمعیتی به فراخور توسعه‌هایی که در سواحل و دریاها ایجاد می‌شود؛

ـــ محافظت و بهبود منابع ساحلی و دریایی؛

ـــ تعریف مدیریت خطر که بتواند محافظت کامل از منابع داشته باشد؛

ـــ تلفیق محیط و اقتصاد در تصمیم‌گیری‌هایی که برای افزایش کرانه‌ها صورت می‌گیرد؛

ـــ تغییرات ساختاری و عملیاتی مطابق آیمو و سازمان‌های اقتصادی در دنیا برای ورود موثر و سازنده در روابط اقتصادی؛

ـــ تامین مشارکت بیشتر در توسعه‌ی سواحل و دریاها از سوی همه سازمان‌های داخلی و منطقه‌ای.

**

12 اسفند 1362 روز تلخی بود

عبدالله  سلیمانی

ایثارگر دریایی

متولد 1337 هستم و  دیپلم دارم. جانباز 25 درصد و ایثارگر هشت سال دفاع مقدس نیز هستم. 30 سال در سازمان بنادر و دریانوردی خدمت کردم و در سال ۱۳۸۸ با پست معاون مدیر ماشین بازنشسته شدم.

در طول سالیان خدمت در سازمان بنادر و دریانوردی به شغلم متعهد بودم. همواره بار مسئولیت را بر شانه‌هایم حس می‌کردم و خود را عضوی از خانواده‌ی سازمان بنادر و دریانوردی می‌دانستم. تمام سعی‌ام در سال‌های رفته، پیشبرد اهداف سازمان بود. شاید این‌‌ها دلیلی شد تا امسال نیز در لیست دریانوردان نمونه قرار بگیرم. این اولین باری نیست که به‌عنوان دریانورد نمونه معرفی شده‌ام و البته طی سالیان گذشته نیز این افتخار را داشته‌ام. در سال ۱۳۷۸، در روز دریانوردی، از عبدالکریم مالکی، مدیرکل وقت بنادر و دریانوردی استان بوشهر، در سال‌های ۱۳۸2و ۱۳۸3 از احمد خرم، وزیر وقت راه و ترابری، و در سال ۱۳۸۷ نیز از وزیر وقت راه و ترابری، حمید بهبهانی، لوح تقدیر دریافت کردم که همگی نشان‌دهنده لطف سازمان به من است.

یکی از تلخ‌ترین خاطره‌هایی که هیچ‌وقت از ذهنم پاک نمی‌شود، مربوط به تاریخ 12 اسفند ۱۳۶۲ است. در یکی از عملیات‌های دریایی، همراه با ارتش جمهوری اسلامی ایران، در منطقه‌ی خور موسی مستقر بودیم که مورد اصابت موشک یک جنگنده عراقی قرار گرفتیم و شناور ما به نام «طریق‌القدس» دچار آتش‌سوزی شد. چند تن از دوستان و همرزمانم جلوی چشمانم زنده‌زنده سوختند و به مقام رفیع شهادت نائل شدند. من هم در همان عملیات از ناحیه فک و قفسه سینه، بازوی چپ، گوش و چشم، تحت تاثیر موج انفجار قرار گرفتم و دچار موج‌زدگی شدم و البته تاکنون نیز  بیمار هستم. 

خاطره شیرین برای من طی این سالیان، خدمت در سازمان بنادر و دریانوردی، لطف و تفقد مدیران وقت این سازمان بوده است. آن‌ها هیچ محبتی را از من دریغ نکرده‌اند. از همین‌جا از همه مدیران وقت، گروه مقاومت بسیج و مسئول ایثارگران اداره‌کل بنادر و دریانوردی استان بوشهر قدردانی و تشکر می‌کنم.

در حقیقت، جدای از هر شعاری که برای این روز انتخاب می‌شود، دریانوردان در قلب کشتیرانی و حمل‌ونقل قرار دارند. نقش آنان در ایمنی، امنیت، جابه‌جایی کالا و حفاظت از محیط زیست بسیار مهم است. بی‌شک، بخشی از خدمات ارائه‌شده به کشور، در قالب دریانوردی و حمل‌ونقل دریایی است و هدف خدمتگزارانی که در پیشبرد این اهداف تلاش می‌کنند، ارائه خدمات مطلوب بوده و هست.   

**

شرایط بورسیه دانشجویان دریایی مهیا شود

محمدسعید دادخدائی‌زاده

دانشجوی دریایی

دانشجوی سال چهارم رشته مهندسی کشتی دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار و اهل شهرستان میناب هستم. امسال این افتخار را داشتم تا به‌عنوان دریانورد نمونه از طرف دانشگاه انتخاب شوم، و با این‌که تمام دوستان و دانشجویان این دانشگاه شایستگی انتخاب‌شدن را داشتند، من به‌نیابت از تمامی آن‌ها انتخاب شدم. احتمال می‌دهم این انتخاب به‌خاطر داشتن معدل خوب و فعالیت‌های دریایی و دانشگاهی بوده است. امیدوارم این اتفاق هرساله ادامه پیدا کند، چون می‌تواند یک مسئله انگیزشی برای همه (اعم از دانشجویان، استادان، مهندسان و دریانوردان) باشد که در این زمینه فعالیت می‌کنند.

خاطرات خوب زیادی در دانشگاه داشتیم؛ از بازدیدهای علمی از کشتی‌های مختلف گرفته تا مهم‌ترین آن‌ها که همین آیین و نظم باسابقه‌ی بالای 30 ساله‌ی سینیور و جونیوری در این دانشگاه است. شرایط انضباطی خاص حاکم برایم لذت‌بخش است. امیدوارم سال‌های سال، همچنان این نظم‌دهی وجود داشته باشد.

از تلخ‌ترین و در عین حال شیرین‌ترین خاطرات دوران دانشگاه می‌توانم به مراسم صبحگاه، بازرسی و جریمه‌شدن‌های دانشجویان ترم‌های پایین‌تر توسط دانشجویان سال‌بالایی

اشاره کنم.

شیرین‌ترین خاطره این دوران هم به جشن آبی برمی‌گردد که برای دانشجوهای ترم‌بالایی می‌گرفتیم و فقط مخصوص بچه‌های دریایی بود. این جشن کوچک را این‌طور برگزار می‌کردیم که وقتی  آن‌ها از جشن فارغ‌التحصیلی به خوابگاه برمی‌گشتند، با آب خیسشان می‌کردیم و به‌نحوی انتقام آن جریمه‌شدن‌ها را  می‌گرفتیم!

امیدوارم که شرایط کشتیرانی دنیا بهتر از قبل شود. همه‌ی انسان‌های این کره‌ی خاکی خواستار کشتیرانی پایدار، بدون آسیب‌رساندن به دریا هستند. این امیدواری وجود دارد که با بهبودیافتن شرایط در کشتی‌ها بتوانیم این مسئله مهم و حیاتی را حل کنیم و در سال‌های آینده شاهد دریایی پاک‌تر برای

همه باشیم.

در این راستا، می‌خواهم از مسئولان تقاضا کنم که برای ارتقای کیفیت تربیت دریانوردان (که در سال‌های اخیر نیز شاهد آن بوده‌ایم) شرایط بورسیه دانشجویان دریایی را مهیا کنند؛ متاسفانه، سه سال است به این مسئله کمتر توجه شده است. این نکته به نظرم می‌تواند عنصر مهمی در تربیت دریانورد چیره‌دست و ماهر و ارتقای سطح دریانوردی باشد. در کلام آخر، دوست دارم از همه‌ کسانی که در حوزه‌ تربیت دریانورد در دانشگاه دریانوردی چابهار زحمت کشیده‌اند تشکر کنم و امیدوارم روزی بتوانم دِینم را به این مجموعه بزرگ ادا کنم. 

**

 شهادت همکارانم 

چیزی نیست که بتوانم فراموش کنم

مهرداد عسگری

ایثارگر  دریایی

در سال 1340 در شهرستان امیدیه استان خوزستان متولد شدم. هفت‌ساله بودم که به شهرستان گچساران استان کهگیلویه و بویراحمد نقل مکان کردیم. دوران ابتدایی و دبیرستان را در آن‌جا سپری کردم. در سال ۱۳۵۹ به خدمت مقدس سربازی رفتم و در سال ۱۳۶۴، از طریق آزمون ورودی در شرکت ملی نفتکش ایران، مناطق نفت‌خیز استخدام شدم. در سال 1367 و پس از طی دوران آموزشی در آموزشگاه علوم دریایی اهواز، به‌عنوان مهندس موتورخانه روی شناورهای عملیات دریایی مشغول انجام وظیفه شدم. در سال ۱۳۸۰، پس از اخذ مدرک مهندسی ناوبری از دانشگاه آزاد خارک، از قسمت موتورخانه به عرشه منتقل شدم و به‌عنوان ناخدای شناورهای عملیاتی تا سال ۱۳۹۵ انجام وظیفه کردم. در حال حاضر، به‌عنوان رئیس عملیات یدک‌کش‌ها مشغول به خدمت هستم. مجموع سنوات خدمتی من تا پایان بازنشستگی، ۳۶ سال می‌شود که مدت ۱۶ سال را به‌عنوان مهندس موتورخانه و مسئول واحد سفارشات کالای عملیات دریایی و ۲۰ سال را هم به‌عنوان ناخدای یدک‌کش در حال گذراندن هستم. در سال 1400 بازنشسته خواهم شد. 

شاید آشنایی کامل با موتورخانه‌ی شناورها و حضور در پروژه‌های مختلف باعث انتخاب من شد. این موارد شامل: انجام چند پروژه تعمیراتی (در زمانی که به‌عنوان مهندس موتورخانه انجام وظیفه می‌کردم)؛ نصب و راه‌اندازی سیستم سکان کشتی ۲۲ بهمن (در منطقه خارک) بدون کاربری ارزی و بدون این‌که شناور از مدار عملیاتی خارج شود؛ تغییر سیستم برق ۲۴ ولت شناور ۲۲ بهمن؛ تامین قطعات یدکی از منابع داخلی و جلوگیری از خروج ارز (در زمانی که به‌عنوان مسئول سفارشات قطعات یدکی در واحد سفارشات بودم)؛ یادگیری هدایت شناورهای از نوع ASD و آموزش و انتقال تجربیات به ناخدایانی که تازه استخدام شده بودند (در منطقه خارک، ماهشهر و عسلویه)؛ ارائه راهکارهایی برای اتمام زودتر تعمیرات زیرآبی شناورها و تلاش در راستای استمرار بدون وقفه‌ی پهلودهی و جداسازی از اسکله‌های نفتی و گوی‌های شناور در مناطق خارک و عسلویه.

شیرین‌ترین خاطره‌ام وقتی بود که جنگ تحمیلی تمام شد؛ چون کارکردن در آن زمان و در شرایط جنگی بسیار سخت بود. بستن کشتی‌ها به اسکله و بازکردن آن‌ها در آن شرایط کار ساده‌ای نبود.

خاطرات بمباران‌های هوایی آن سال‌های جنگ، همگی تلخ و گزنده‌اند. بمباران کشتی‌ها و شهادت همکارانم چیزی نیست که بتوانم فراموش کنم. در حقیقت، غرق‌شدن شناور vigilant حین عملیات در جزیره خارک که منجر به شهادت هفت نفر شد، تلخ‌ترین خاطره‌ام به حساب می‌آید.

برای محقق‎شدن شعار امسال آیمو، این موارد را پیشنهاد می‌کنم: 

ـــ مشارکت، همکاری و تعامل همه دریانوردان و شرکت‌های کشتیرانی در راستای دریانوردی و پایانه‌داری ایمن و سازگار با محیط زیست و کاهش مستمر خسارات مستقیم و غیرمستقیم مرتبط با دریانوردی و کشتیرانی؛ 

ـــ همفکری همه دریانوردان و انجام فعالیت‌های پژوهشی و هم‎راستا با فناوری‌های جدید و مدرن؛

ـــ ارائه برنامه‌های منسجم‌تر و با قابلیت بازدهی بیشتر و سریع‌تر برای حفظ محیط زیست دریایی و کاهش خسارات؛

ـــ ایجاد صندوق حمایتی در مواقعی که دریانوردان دچار آسیب می‌شوند.

اصلا دلم نمی‌خواست

بازنشسته شوم

مهدی ادیبی

پیش‌کسوت  دریایی

آخرین مدرکی که گرفتم، سوم راهنمایی بود. به دریا بسیار علاقه‌مند بودم و برای ورود به کار ملوانی در آزمون استخدامی شرکت کردم و بعد از پذیرفته‌شدن، بسیار خوشحال شدم. حالا 9 ماه است که دیگر با سمت سرملوانی دوره‌ی بازنشستگی را می‌گذرانم. آن‌قدر به کارم روی کشتی علاقه داشتم و یا بهتر است بگویم دارم که اصلا دلم نمی‌خواست بازنشسته شوم، ولی دیگر چاره‌ای نبود. 

شاید به‌خاطر عملکردی که روی ناوگان کشتیرانی داشتم و 36 سالی که صادقانه و باعشق روی دریا کار کردم، به‌عنوان پیش‌کسوت دریایی نمونه

انتخاب شدم.

در سال‌هایی که روی کشتی به خدمت مشغول بودم، به کشورهای زیادی سفر کردم: برزیل، چین، ژاپن، هندوستان، اسپانیا و... روی کشتی‌بودن برایم همیشه با اشتیاق همراه بود؛ اگرچه بعضی وقت‌ها فرصت پیاده‌شدن نداشتم یا فرصتم محدود بود. مدت‌زمان سفرهایم نیز طی این سال‌ها طولانی بود و فکر می‌کنم حداکثر به 10 ماه نیز می‌رسید. 

در تمام این سفرها یک امید در دلم داشتم که به ایران بازمی‌گردم و وقتی پس از ماه‌ها دوری، به کنار خانواده برمی‌گشتم، کامم شیرین می‌شد. اما خاطره تلخ؛ راستش کار روی کشتی برای من هیچ‌وقت خاطره تلخی به همراه نداشت، آن‌قدر به کارم علاقه داشتم که هیچ‌چیزی اوقاتم را تلخ نمی‌کرد.

هرچند کار من، کارگری بود، اما وقتی بازنشسته شدم، مزایای من با حقوق کارمندی محاسبه شد و سنواتی کم دریافت کردم. حالا، پس از تحمل سختی‌های کار و دوری از خانواده و عمری که روی کشتی گذاشتم و کاری که عاشقانه انجام دادم، با حقوقی ناچیز گذران زندگی می‌کنم. راستش را بخواهید، فکر می‌کنم سختی‌های این شغل آن‌طور که باید شناخته نشده است.

شعار امسال، در این دوران، بسیار به کار می‌آید. نقش حمل‌ونقل دریایی در این دوره‌ی همه‌گیری کرونا بیشتر مشخص است. به نظرم، همه‌ی ما باید تلاش کنیم تا مسئولیت دریایی خود را در قبال زندگی خود و آیندگان بیشتر نشان بدهیم. در این راه نیز باید برای به‌کارگیری روش‌های موثر تلاش کنیم و به محیط زیست علاقه بیشتری نشان بدهیم. 

**

بدون همکاران همدل،

موفقیتم ناممکن ‌بود 

حشمت‌الله  ارشدی

ایثارگر  دریایی

در دهم شهریورماه ۱۳۳۴ در آبادان متولد شدم. از بهمن سال ۱۳۵۵، با استخدام در شرکت ملی نفتکش ایران، دوره‌های آموزش‌های اولیه را در ایران گذراندم. سپس، دوران تکمیلی را تا سال ۱۳۶۱ در انگلستان، تحت نظام آموزشی شرکت «ایرانوبریتیش» (شرکت مشترک ایران و انگلیس) به اتمام رساندم و مدرک لیسانس مدیریت و ناوبری کشتی‌های اقیانوس‌پیما را دریافت کردم. پس از آن، به شرکت ملی نفتکش ایران پیوستم و نزدیک به ۴۰ سال به این شرکت و مملکت عزیز ایران در رده‌های مختلف دریایی و ستادی خدمت کردم. در سال ۱۳۹۴، در سمت رئیس امور مناطق شرکت مذکور بازنشسته و سرانجام در سال ۱۳۹۶ از آن شرکت منفک شدم.

دلیل انتخابم، اولین‌بار در سال ۱۳۶۴ و امسال، به‌عنوان دریانورد نمونه (ایثارگر نمونه)، شاید این تلاش‌های بی‌دریغ در هر پستی و در هر برهه زمانی بوده است. در زمان پس از جنگ نیز هرگز از گذاشتن حداکثر توان برای پیشبرد اهداف شرکت و کشور دریغ نکردم. با قدردانستن این تلاشِ من توسط شرکت، مراتب ارتقای شغلی را بدون تاخیر طی کردم و همواره از حق شایستگی‌های حداکثر سالانه بهرمند بوده‌ام. در راه نائل‌شدن به ‌مراتب فوق، همیشه یاران و همکاران همدلی در کنارم داشته‌ام که بدون آنان موفقیت بنده ناممکن ‌بود. اگرچه در شرکت ملی نفتکش ایران حتما عزیزان بسیار شایسته‌تری از من حضور دارند که کاپیتان نصرالله سردشتی سرآمد آن‌هاست.

در طول جنگ حق علیه باطل، با تانکرهای حامل فراورده‌های نفتی، بنزین و امثالهم، در مسیر بندر عباس به بنادر بوشهر و ماهشهر، همیشه با حملات موشکی و هوایی دشمن مواجه می‌شدیم که در این برهه، شهیدان و جانبازان بسیاری را داشتیم.

اگر بخواهم به چند مورد از اقداماتم در زمان جنگ تحمیلی اشاره کنم، این موارد به ذهنم می‌آید: تخلیه بار کشتی‌های صدمه‌دیده از جنگ، هم‌گروه‌شدن با تیم خنثی‌کننده موشک نیروی دریایی کشور برای تخلیه موشک عمل‌نکرده از تانکرها، و نیز بررسی حدود صدمات وارده به سایر تانکرها در اسرع وقت به‌منظور راهی‌کردن سریع آن‌ها به بخش تعمیرات و در راستای تداوم سوخت‌رسانی به نقاط شمالی کشور و صادرات نفت خام کشور.

شیرین‌ترین خاطره‌ام را می‌توانم به بازگشت سالم دوست و همکار خوبم، کاپیتان بیژن شاملو، از یک ماموریت دریایی خطرناک عنوان کنم و نیز، در برهه‌ای دیگر، بازگشت کاپیتان طلائی‌تبار، پس از اقدام بسیار شجاعانه در راستای خاموش‌کردن یک تانکر کوه‌پیکر حامل بنزین که در لنگرگاه لارکِ بندر‌ عباس مورد حمله هوایی دشمن قرار گرفته بود. خاطره‌ی شیرین دیگری که در ذهنم جای دارد، نجات‌یافتن خیل همکاران افسر و ملوان تانکر کوه‌پیکر «سیوند» از دریا، توسط ناوچه‌ی نیروی دریایی، به فرماندهی کاپیتان امیر کاشانی بود.

تلخ‌ترین خاطره‌ام به شنیدن خبر ازدست‌دادن بسیاری از همکاران در حملات دشمن به تانکرهای شرکت در طول مدت جنگ نفتکش‌ها برمی‌گردد؛ به‌خصوص شهادت کاپیتان‌سوم، مرحوم مهدی جلوس‌حقی، در حادثه تانکر سیوند، خاطره‌ی بسیار تلخی است. من در ازدواج او ساقدوشش بودم و فرزندش درست هم‌زمان با شهیدشدنش به دنیا آمد.

در تجارت بین‌المللی، ترانزیت کالا توسط دریا از ارزان‌ترین روش‌ها محسوب می‌شود. این طریق حمل‌ونقل را می‌توان با هزینه‌ای به‌نسبت کم برای هر شرکت کشتیرانی (با زدودن گازهای سمی از سوخت کشتی‌ها) به خط سبز واقعی حمل‌ونقل بین‌المللی تبدیل کرد و 100 درصد حمل‌ونقل جهانی را از طریق این خط سبز انجام داد. این مهم، در تقلیل بسزای گازهای سمی گلخانه‌ای و پایداری کره‌ی خاکی زمین تاثیر شگرفی خواهد داشت.

**

باید به محیط زیست 

بیشتر توجه کنیم

یوسف کاردانی

ایثارگر  دریایی

متولد 1343 هستم. دیپلم فنی برق دارم. بیش از 29 سال است در اداره شیلات استان هرمزگان به‌عنوان ناخدای شناور گشت دریایی حفاظت منابع شیلات مشغول به کار هستم.

دلیل حضورم در فهرست دریانوردان نمونه را لطف مسئولان اداره به خود می‌دانم، همچنین، احتمالا جدیت و مواظبت از اموال مربوطه و تجربه دریانوردی‌ام، احساس مسئولیت نسبت به نگهداری و کنترل پرسنل، دریانوردی طبق مقررات و ماموریت‌های داده‌شده را هم

لحاظ کرده‌اند.

یکی از خاطرات شیرین من در دوره دریانوردی زمانی بود که در حین ماموریت، دو فروند قایق به‌صورت بکسل به همراه داشتیم. در اثر توفانی‌شدن دریا و امواج سهمگین، طناب بکسل یکی از قایق‌ها پاره شد. تا متوجه این موضوع شدم، شناور را نگه داشتم و با پریدن در آب، خود را به هر زحمتی که بود به قایق رساندم. در این فاصله، متوجه شدم که سوییچ قایق در شناور اصلی است. در شناور هم فردی که بتواند آن را به سمت قایق هدایت کند نبود. به هر حال، ما با هزاران زحمت خود را به شناور رساندیم. با تمام این مشکلات، نتیجه و این کار برایم شیرین بود. 

اما خاطره تلخم به فروردین امسال مربوط می‌شود؛ یکی از همکاران خوبم که آخر اسفندماه بازنشسته شده بود و 30 سال با هم همکار بودیم، درست یک ماه بعد، در اواخر فروردین‌ماه فوت شد و بعد از 30 سال تلاش و زحمت، در زمان بازنشستگی، به استراحت ابدی پیوست.

برای داشتن سیاره‌ای پایدار باید به محیط زیست بیشتر توجه کنیم و وقتی نام کشتیرانی در میان باشد، این مسئولیت به عهده‌ی همه ماست؛ اگرچه برای کشتیرانی پایدار ما نیازمند مولفه‌های مختلف دیگری نیز هستیم. توجه ویژه به انواع حمل‌ونقل دریایی، با به‎کارگیری روش‌های نوین می‌تواند راهی برای تحقق شعار امسال باشد.

**

کاش حمل‌ونقل دریایی

عاری از تحریم‌های ظالمانه بود

مصطفی خورسندی آشتیانی

پیش‌کسوت دریایی

من لیسانس علوم دریایی از آلمان غربی دارم و افسر بازنشسته‌ی نیروی دریایی هستم. در طول جنگ تحمیلی، همواره در مناطق عملیاتی حضور داشتم و فرمانده شناورهای جنگی بودم. پس از جنگ نیز، حدود ۲۲ سال در ارائه خدمات فراساحلی مشغول بوده‌ام و از این مدت، ۱۲ سال عملیات پشتیبانی حفاری انجام داده‌ام.

امور پشتیبانی فراساحل، به‌خصوص عملیات لجستیک حفاری، از مواردی است که به برنامه‌ریزی به‌مو‌قع نیاز دارد. در این امور باید اولویت‌ها را در نظر بگیریم. البته، به محدودیت‌ها هم باید به‌مو‌قع توجه شود تا دکل حفاری بتواند همچنان بی‌کم‌وکاستی به عملیات حفاری ادامه دهد. شاید رعایت این موارد دلیلی بر انتخاب من به‌عنوان پیش‌کسوت دریایی نمونه است.

تلخ‌ترین روزها و ساعت‌ها برای من، دوران جنگ تحمیلی بود. روزهایی که اگرچه سختی‌اش به یادم مانده است، اما به‌گونه‌ی دیگری هم از آن یاد می‌کنم و شیرین‌ترین روزهایم نیز همان روزها و سال‌های جنگ است، به‌خصوص آزادی خرمشهر، که شیرین‌ترین روزم بود.

حمل‌ونقل پایدار شاهرگ حیات اقتصاد جهانی است. ای کاش به‌صورت متمرکز و از طریق سازمان ملل، صنعت حمل‌ونقل دریایی می‌توانست عاری از تحریم‌های ظالمانه باشد؛ تحریم‌هایی که به پیروی از سیاست‌های غلط ایالات‌متحده، از سوی بعضی از کشورها اعمال می‌شود.

**

به بنادر سنتی در جنوب 

رونق بخشیده‌ایم

شرکت «کشتیرانی پاسارگاد»

به مدیرعاملی علیرضا عبداللهی‎فرد

شرکت «کشتیرانی پاسارگاد» در سال 1389 با برند PASARGAD LINE، با هدف تجاری‌سازی بنادر کوچک و رونق‌بخشیدن به آن‌ها و تبدیل به بنادر نسل کانتینری، فعالیت خود را در بندر گناوه شروع کرد.

فعالیت شرکت طی این سال‌ها در بنادر دیگر هم بسط داده شده است. این شرکت، با همت تیم سبز پاسارگاد توانست طی سال‌های پیاپی نه‌تنها در معنای لغویِ کلمات و الفاظی چون رونق، کارآفرینی و توسعه موفق عمل کند، بلکه به‌طور ملموس توانست عامل موثر و یکی از چرخ‌دنده‌های اصلی رونق‌‌بخشیدن به بنادر سنتی جنوبی و توجیه‌پذیری این بنادر از حیث درآمدزایی و در اولویت قرارگرفتن در طرح‌های توسعه‌ای و همچنین ایجاد امید به زندگی و رونق در این

 بنادر باشد.

مفتخریم که توانستیم آغازگر تجاری‌کردن بندر، راهنمای تجار و بنیان‌گذار اولین خط کانتینری در بنادر گناوه، لنگه و دَیّر باشیم. هم‌اکنون، در حوزه حمل‌ونقل دریایی، نمایندگی کشتیرانی، استریپ و استافینگ و تعمیر و نگهداری کانتینر مشغول به فعالیت هستیم. رعایت اصول در رسیدن به هدف، بی‌شک، امری بسیار مهم است؛ ولی در کنار همت همکاران، حمایت مسئولان و لطف بزرگان صنعت است که این افتخار را به ما داده‌اند؛ ما در مجموعه همیشه گفته‌ایم و می‌گوییم: «در هدف‌گذاری، رسیدن به آرامشِ ساحل و گذشتن از تلاطم دریا بسیار مهم هست» و از طرفی هم، در این راه، همیشه به یاد داریم که «ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/ موجیم که آسودگی ما عدم ماست».

در این راه خاطره تلخی که داریم این است که در زمان شروع فعالیت، به‌دلیل این‌که بندر گناوه یکی از بزرگ‌ترین بنادر سنتی با بیشترین موتورلنج بود و زندگی 80 درصد مردم این بندر به دریا و دریانوردی از طریق شناورهای سنتی گره خورده بود، بنابراین، آن‎ها هر نوع تغییری در شیوه حمل‌ونقل را تهدیدی سر راه خود می‌دیدند و به همین علت، مقاومت بسیار شدیدی در برابر شروع فعالیت مدرن به‌وسیله شناور فلزی و آن هم به‌شکل کانتینری نشان می‌دادند. مدیران این شرکت حتی به مرگ و سوزاندن شناور و... تهدید می‌شدند. برای هر بار پهلوگیری شناورها، تعاونی لنج‌داران با تجمع مالکان شناورهای سنتی، از پهلوگیری و تخلیه شناور ممانعت به‌ عمل می‌آوردند که درنهایت، با مداخله مدیران گمرک و بندر و گاه فرماندار و امام‌جمعه شهرستان، قضیه فیصله داده می‌شد. این ماجرا تا عادی‌سازی، شاید دو سالی طول کشید. 

اما خاطرات شیرینی که در دوران فعالیت خود داریم این است که هر مشکلی که در روند فعالیت در این سال‌ها شکل گرفته، باعث شده که مدیران این شرکت قدم‌های محکم‌تری بردارند و بتوانند فعالیت خود را توسعه بدهند و از لحاظ سطح علمی، ساختارهای سازمانی، فعالیت‌های بین‌المللی و جایگاه شرکت، روزبه‌روز در سطح بالاتری

قرار گیرند.

شعار امسال آیمو، «کشتیرانی پایدار برای سیاره‌ی پایدار» است که معتقدیم این شعار بسیار به شعری که ما در مسیر اهداف کاری خود به کار می‌بریم، نزدیک است: «سبز باشیم، رونق ببخشیم و چون موج در مسیر آرام نگیریم تا سبز بمانیم.»

**

بیش از 50 درصد حجم عملیات تخلیه و بارگیری کانتینری

در بندر شهیدرجایی را برعهده داشته‌ایم

شرکت «توسعه خدمات دریایی و بندری بتاء»

به مدیرعاملی مهدی قائم‌مقامی

شرکت «توسعه خدمات دریایی و بندری بتاء» با هدف ارتقای صنعت بندری و حفظ استقلال داخلی در سال 1393 در زمینه تخلیه و بارگیری و عملیات کانتینری قدم به عرصه اپراتوری در ترمینال شماره یک بندر شهیدرجایی گذاشته است. این شرکت فعالیت خود را در ابتدا با دراختیارداشتن تعداد 10 دستگاه گنتری‌کرین آغاز کرد و در ادامه، در دی‌ماه سال 1397، قرارداد بهره‌برداری از یال شرقی پایانه دو را با دارابودن تجهیزات منحصربه‌فرد از قبیل هشت دستگاه جرثقیل سوپر‌پست پاناماکس (که توسط وزیر راه و شهرسازی به این شرکت واگذار شد) شروع کرد. این شرکت تاکنون بیش از 50 درصد حجم عملیات تخلیه و بارگیری کانتینری را بر عهده داشته است که با وجود تمام فشارهای اقتصادی و موانع، سعی کرده‌ایم از مسیر خود منحرف نشویم و در زمینه جلب رضایت مشتریان و ذی‌نفعان و همچنین پویایی چرخه اقتصاد، تمام قدرت و توان خود را به کار گرفته‌ایم.

با توجه به این‌که اسکله شهیدرجایی یکی از مهم‌ترین بنادر ایران به شمار می‌رود و دارای ظرفیت تخلیه و بارگیری سالانه حدود 100 میلیون تن کالاست، به‌تنهایی بیش از 55 درصد صادرات و واردات و 70 درصد ترانزیت بنادر کشور را عهده‌دار است. این نکته نیز حائز اهمیت است که حمل‌ونقل دریایی، شالوده و زیربنای اصلی تجارت و عنصر سازنده زنجیره تامین است که در این زنجیره، سازمان بنادر و دریانوردی نقش موثری را ایفا می‌کند. این شرکت نیز به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین پورت‌اپراتورها، با تعاملی همه‌جانبه و در راستای تحقق اهداف والای سازمان بنادر و دریانوردی گام برداشته و در تلاش است تا با بهره‌گیری از دانش و تجارب پرسنل خود و مدیریت همه‌جانبه اجزای عملیاتی و با رویکردی مثبت، به‌عنوان بازوی محرک در حیطه‌ی فعالیت‌های بندری، مثمرثمر واقع شود.

درباره دلایل انتخاب شرکت «توسعه خدمات دریایی و بندری بتاء» به‌عنوان شرکت دریایی نمونه، می‌توان گفت شرکت از سال 1394 تاکنون به‌عنوان واحد HSE برتر در مجتمع بندری شهیدرجایی شناخته شده است. همچنین، این شرکت مفتخر است که از دیرباز، با تکیه بر توانمندی‌های داخلی و بهره‌گیری از تجارب ارزنده پرسنل خود در حوزه عملیات و فنی، توانسته خدمات ارزنده‌ای را ارائه کند. در این خصوص، می‌توان به این موضوعات اشاره کرد که برای اولین‌بار در بندر شهیدرجایی، پروژه تعویض انرژی چین، کابل‌کشی سیستم ترولی و درنهایت راه‌اندازی گنتری 13 و بازگشت به چرخه عملیات و همچنین عملیات ساخت و مونتاژ وینچ به‌منظور سهولت در جمع‌کردن وایرهای گنتری‎ به دست توانای مهندسان بومی و پرسنل خدوم واحد فنی شرکت انجام شد که باعث صرفه‌جویی و جلوگیری از خروج ارز شده است.‌ 

در طول مدت فعالیتم، حادثه‌ی کشتی سانچی یکی از تلخ‌ترین و ناگوارترین وقایع بود. این ضایعه دردناک، مصیبت سنگینی برای کل کشور نیز بود. 

از خاطرات شیرین هم می‌توانم به تجربه‌ی شبیه‌ساز فرماندهی کشتی اشاره کنم که با تعدادی از دوستان و همکاران در مدرسه علوم دریایی کشور ایتالیا تجربه کردیم و در واقع، تصاویر چهاربعدی دریای مواج در اطراف بریج، سبب دریازدگی ما شده بود و به‌صورت غیرارادی به طرفین کابین حرکت می‌کردیم.

امسال، شعار روز جهانی دریانوردی «کشتیرانی پایدار برای سیاره‌ی پایدار» انتخاب شده که این شرکت در راستای تحقق شعار سال 2020 آیمو تلاش‌هایی را آغاز کرده است. از مهم‌ترین این موارد می‌توان به دریافت گواهینامه ایزو 45001 برای نخستین‌بار در میان بنادر ایران اشاره کرد. در واقع، شرکت بتاء سعی داشته با بهره‌گیری از دانش و مهارت به‌روزرسانی‌شده، سازمان‌یافته‌تر از قبل عمل کند و خود را به بستر استانداردهای جهانی سوق دهد. همچنین، با توجه به اهمیت نیروی انسانی به‌عنوان یک رکن اساسی در هر مجموعه، این شرکت سعی داشته با بهره‌برداری از امکانات و فناوری‌های نوین، شرایط محیطی و کار را برای نیروی انسانی تا حد بسیاری ایدئال کند. ازجمله این اقدامات، ثبت عملیات تخلیه و بارگیری شناورها توسط نسخه موبایل اندروید است که علاوه بر صرفه‌جویی در زمان، باعث به‌حداقل‌رساندن خطای انسانی شده و با توجه به سهولت کار با موبایل و سبک‌‌بودن آن نسبت به دستگاه‌های هندهلد صنعتی، میزان آسیب‌های جسمانی ناشی از کار با تجهیزات مذکور را نیز کاهش داده است. 

**

به سکوهای دریایی در خلیج فارس

 توجه بیشتری شود

هوشنگ خزاییلی

پیش‌کسوت دریایی

متولد 1329 هستم. در سال 1348 و پس از اخذ دیپلم (بورسیه شرکت نفت) موفق شدم کارآموزی خود را در شرکت «شل» انگلیس شروع کنم. بعد از اخذ مدرک در سال 1975، به ایران برگشتم و کارآموزی خود را در یدک‌کش‌های شرکت نفت شروع کردم. مدتی در سمت ناخدای یدک‌کش‌ها انجام وظیفه کردم. سپس، کارآموزی راهنمای نفتکش را در بندر ماهشهر تا شروع جنگ تحمیلی در سال 1359 به عهده گرفتم. بعد از آن، در سمت‌های رئیس، معاون، راهنمای ارشد و پورت کاپیتان انجام وظیفه کردم. در سال 1365، به‌عنوان رئیس عملیات در شرکت «نفت فلات قاره» به خارک منتقل شدم و در آن منطقه در پایانه MBM خارک که واردات نفت سفید، بنزین و گازوییل انجام می‌دادند، به‌عنوان ناظر جابه‌جایی دکل‌های حفاری مشغول به کار شدم. در تمام مدت جنگ و پس از جنگ، در سال 1384، به‌عنوان رئیس عملیات بندری و دریایی فلات قاره در تهران انجام وظیفه کردم. در سال 1386، چون ساکن اصفهان بودم،   تقاضای بازنشستگی کردم.

در سال 1387 نیز، به درخواست شرکت «اینترگلف مارین» به امارات رفتم و به‌عنوان D.P.A و پورت کاپیتان (Port Captain) مشغول به کار شدم. مدت هفت سال در همین سمت با آن‌ها همکاری کردم. در ژانویه 2017، با درخواست خود به ایران بازگشتم، ولی به همکاری‌ام با آن شرکت به‌عنوان مشاور 

ادامه ‌دادم.

مسئولان این شرکت من را به‌عنوان پیش‌کسوت دریایی نمونه انتخاب کردند، شاید به دلایلی همچون حضور مداوم در طول هشت سال جنگ تحمیلی، خدمت در مناطق جنگی، آموزش افراد ایرانی به‌جای خارجی، کوشابودن در تجسس و نجات در دریا و همچنین اطفای حریق نفتکش‌های صدمه‌دیده (البته از این بابت تشویق‌نامه‌هایی نیز دریافت کرده‌ام).

شیرین‌ترین خاطره‌ام، بازگشت به ایران و جایگزین‌کردن راهنمای یدک‌کش و راهنمای نفتکش‌های ایرانی به‌جای خارجی بود (چون قبل از جنگ، سال 1359، در شرکت نفت حدود 90 درصد راهنمایان یدک‌کش و نفتکش‌ها خارجی بودند، ولی بعد از جنگ، با آموزش‌های لازم، کادر ایرانی این وظیفه را به

عهده گرفتند).

اما قسمت تلخ خاطراتم، اول این‌که جنگ شروع شد و مجبور شدیم آبادان را ترک کنیم. سپس، بمباران بندر صادراتی ماهشهر (که من در آن‌جا راهنما بودم) شروع شد. سپس، کار در جزایر سیری، لاوان و پایانه شناور در جزیره لارک که هم‌زمان با بستن کشتی‌ها بمباران می‌شدند. موشک آمریکایی که به هواپیمای ایرباس ایرانی اصابت کرد و باعث کشته‌شدن صدها نفر شد. این‌ها، همه، جزئی از خاطرات تلخ من از آن دوران هستند.

چون من در تمام مناطق عملیاتی نفتی مشغول به کار بوده‌ام و دغدغه‌ام بیشتر آلودگی دریاهاست (متاسفانه در مدت جنگ خیلی از مناطق عملیاتی آلوده شد و زندگی آبزیان به خطر افتاد)، پیشنهادم برای تحقق شعار امسال این است که مسئولان مربوطه بیشتر به سکوهای دریایی و سکوهای نفتی در خلیج فارس و لوله‌های زیردریایی و خالی‌کردن روغن سوخته شناورهای دریا توجه کنند، چه‌بسا اگر این کار انجام نشود، ممکن است سیاره‌ی پایداری برای کشتیرانی وجود نداشته باشد.

**

دکترای فیزیک دریا را

در ایران راه‌اندازی کردم

مسعود صدری‌نسب

محقق و پژوهشگر علوم دریایی و دریانوردی

در مقطع کارشناسی، مهندسی دریا ـــ دریانوردی و در مقطع کارشناسی ارشد، فیزیک دریا خواندم. پس از آن، دکتری فیزیک دریای خود را از دانشگاه فلیندرز استرالیا اخذ کردم. از سال 1368 هم به‌عنوان دانشجوی دریانوردی کار روی دریاها و اقیانوس‌ها را شروع کردم.

سال 1376 به عضویت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز درآمدم و سال 1383 بود که به‌عنوان اولین دکتری فیزیک دریا در مجموعه وزارت علوم فعالیت آموزشی و پژوهشی خود را ادامه دادم. پس از سه سال، موفق به راه‌اندازی این رشته در مقطع دکتری (با استفاده از پتانسیل دانشگاه فلیندرز استرالیا) در کشور شدم. در حال حاضر نیز عضو هیئت علمی دانشگاه تهران هستم.

تاکنون، بیش از 30 پایان‌نامه دکتری دانشجویان این رشته را راهنمایی کرده‌ام. عمده آن‌ها در حال حاضر به‌عنوان عضو هیئت‌علمی دانشگاه‌های مختلف کشور مشغول به کار شده‌اند.

حدود شش سال نیز رئیس دانشگاه علوم و فنون دریایی خرمشهر بوده‌ام، در کارنامه خود، ریاست انجمن اقیانوس‌شناسی ایران، نایب‌رئیس انجمن علوم و فنون دریایی و رئیس اتحادیه دانشگاه‌های ساحلی کشور را به مدت پنج سال دارم.

در سال 1390 برای توسعه مدل‌سازی عددی حرکت شناورها در خلیج فارس، پژوهشگر نمونه کشور شدم.

با توجه به این‌که‌ عمده مقالات تحقیقاتی من بیش از 100 عدد است روی خلیج فارس نیز کار تحقیقاتی انجام داده‌ام و همچنین بیشتر بر روی جریانات، انتقال آلودگی و حرکت شناورها در خلیج همیشه فارس تحقیقاتم را پیش برده‌ام، شاید این‌ها دلیلی برای انتخاب من بوده است.

فارغ التحصیل‌شدن اولین دانشجوی دکتری فیزیک دریا در کشور توسط من، شیرین ترین خاطره ام به حساب می‌آید که احساس بسیار خوبی از این بابت داشتم. 

تلخ‌ترین خاطره‌ام نیز به سال 1368 برمی‌گردد که TRS با کشتی ایران قدوسی در نیمکره جنوبی برخورد کرد. آن زمان امکانات ناوبری در این حد نبود و به همین دلیل، با تاخیر دو روزه، دورنگار هواشناسی دریافت شد. حدس کاپیتان کشتی در خصوص جهت حرکت TRS درست از آب درنیامد و متاسفانه، به مرکز TRS هدایت شدیم و تنها شانسی که آوردیم، قدرت TRS مذکور از بین رفته بود؛ ولی به کشتی صدمات جدی وارد شد.

پیشنهادم برای تحقق شعار جهانی آیمو، تقویت دانشگاه‌های مجری رشته دریانوردی و گرایش‌های وابسته به آن (ازجمله از نظر به‌روزرسانی تجهیزات و تقویت بنیه علمی اعضای هیئت‌علمی) است.

**

خوش‌ترین خاطره‌ام، 

نجات فُک خزری است

علی دانش‌مهر

مدیر دریایی

لیسانس شیلات دارم و البته ۲۷ سال در بخش‌های مختلف شیلات تجربه کسب کرده‌ام. شش سال است که به‌عنوان معاون مدیرکل در حوزه صید و بنادر ماهیگیری منصوب شده‌ام. برنامه‌ریزی و نظارت بر استحصال آبزیان بر کلیه صیدگاه‌های خوزستان از اروندرود تا بحرکان هندیجان به طول ۲۲۰ کیلومتر (مشتمل بر پنج شهرستان و ۱۱ بندر صیادی) و فعالیت بیش از هزار و 700 فروند شناور صیادی، از اهم فعالیت‌های این

معاونت است.

اخذ ایزو برای مرکز آموزش صیادی، سامان‌دهی واگذاری بنادر صیادی، ایجاد تفاهم‌نامه با منطقه آزاد اروند، پیگیری تخصیص نیروی‌های جدید برای بنادر و معاونت صید، تفاهم‌نامه با اتحادیه تعاونی‌های خدماتی صیادی به‌منظور مشارکت در بهسازی زیستگاه‌های مصنوعی، خرید بیش از ۳۰۰ سازه زیستگاه مصنوعی، پایش زیستگاه‌های مصنوعی، لایروبی اروندکنار، بهسازی عرشه اسکله ثامن، راه‌اندازی سامانه اطفای حریق و پمپ‌بنزین اروندکنار، بهسازی ساختمان مدیریت صید خلیج فارس خرمشهر و سجافی، ترمیم اسکله به مساحت یک‌هزار متر در بندر امام‌‌خمینی(ره)، اجرای پایلوت موفق سامانه جدید آنلاین و آفلاین، صدور مجوز صید در همه بنادر استان، تفاهم‌نامه با سپاه منطقه سوم دریایی برای نظارت پهپاد بر صیدگاه‌های استان، گازکشی ساختمان معاونت صید و شیلات آبادان، راه‌اندازی اتوماسیون اداری برای همه شهرستان‌های بندری، سامان‌دهی کمیسیون‌های تخلفات صیادی، نقل و انتقالات و جایگزینی، بهسازی مرکز آموزش صیادی اروندکنار و بهسازی سیستم برق‌رسانی بندر صیادی والفجر اروندکنار، جملگی شاید دلایلی برای انتخاب من به‌عنوان مدیر دریایی نمونه باشد.

از شیرین‌ترین خاطرات دریانوردی‌ام، اقدامات مناسب برای زمان برگزاری نماز بر روی دریا بود. در چند باری که به‌اتفاق ملوانان به دریا اعزام شدیم، چون شناور معمولا متاثر از جزرومد تغییر جهت می‌داد، باید حواسمان را جمع می‌کردیم تا از سمت قبله منحرف نشویم و بر آن اساس تغییر جهت بدهیم. گاهی هم ممکن بود پیش بیاید که افراد وسط نماز بر اثر موج به روی عرشه پرتاب شوند. 

تا چند سال پیش، شناورهای ما وقتی از دریا برمی‌گشتند، پر از ماهی، میگو و کوسه بودند و خاطره تلخش برایم مانده است؛ اما امروز اگر صیادی کوسه صید کند، با جریمه روبه‌رو می‌شود و برخی از گونه‌های مهم آبزی در خطر کاهش ذخایر هستند که باید برای برون‌رفت از این موضوع فکری کرد.

کشتیرانی پایدار شعار خیلی خوبی است که لازم است برای تحقق و تداوم این موضوع طرح و برنامه داشته باشیم، دریا و ذخایر آن را نعمت و موهبتی الهی بدانیم و در حفظ و صیانت از آن برای نسل آینده کوشا باشیم. به نظر من، در حوزه شیلات، توجه ویژه به بهسازی ذخایر آبزی می‌تواند یکی از راه‌های تحقق این شعار باشد.

**

تلخ‌ترین خاطره،

اتفاق ناگوار سانچی بود 

صادق موسائیان

پیشکسوت دریایی

آخرین مدرک تحصیلی‌ام دیپلم است. متولد آبادان و ساکن اهواز هستم. مدت ۳۵ سال است که با سِمت تعمیرکار در حال انجام وظیفه هستم.

همیشه با پشتکار و احساس مسئولیت در تلاش بودم تا هر‌گونه وقفه در کار کشتی، به‌مخصوص در موتورخانه را به‌نحو احسن برطرف کنم. در تمام این 35 سال سعی‌ام بر این بوده تا مشکلی برای کشتی پیش نیاید. شاید این وظیفه‌شناسی دلیلی شده تا لطف مسئولان شامل حالم شود و مرا انتخاب کنند. به‌هرحال، از این‌که رضایت مسئولان و همکاران نصیبم شده و به‌عنوان ملوان نمونه (پیش‌کسوت دریایی) انتخاب شدم، نهایت تشکر را دارم. 

در سفر خارج به سر می‌بردم که خداوند یک فرزند پسر نصیب من کرد. پس از چهار ماه دوری، فرزندم را دیدم، که شیرین‌ترین اتفاق این دوران بود. راستش، تمام سختی و مشقت کار با دیدن پسرم از بین رفت و آن لحظه‌ی خوش تا حالا با من همراه بوده است.

اگرچه شب‌ها و روزهای سختی را در کشتی گذرانده‌ام (به‌خصوص در زمان جنگ تحمیلی که همیشه خطراتی ما را تهدید می‌کرد)، اما تلخ‌ترین خاطره برای من، اتفاق ناگوار سانچی بود. در این حادثه تعدادی از دوستان و همکاران عزیزم را از دست دادم که غمش بسیار عمیق است و البته این حادثه تمام ملت شهیدپرور ایران را داغ‌دار کرد.

شعار امسال در راستای توجه بیشتر به حمل‌ونقل دریایی است. با درنظرگرفتن این‌که باید مراقب محیط زیست باشیم، فکر می‌کنم در این شرایط همه‌گیری کرونا، این نقش بسیار پررنگ‌تر است و تمام سازمان‌های مسئول با تلاش در این زمینه می‌توانند نقش خود را به‌خوبی ایفا کنند.

**

خاطره‌ خوشم، 

نجات گونه‌های کف‌زی در تور ترال بود

رضا نوری دفرازی

کارشناس دریایی

در سال 1372 کارشناسی مهندسی دریا را از دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار گرفتم. در حال حاضر، رئیس گروه برنامه‌ریزی صید و صیادی (سازمان شیلات ایران) هستم.

دلیل انتخابم احتمالا به‌خاطر تجربه‌ی 30ساله است. ازجمله اقداماتم می‌توانم به این موارد اشاره کنم: خدمت در بخش‌های اجرایی و ستادی شیلات و فعالیت‌های دریایی؛ سابقه بیش از دو سال حضور و فعالیت عملی و تخصصی بر روی شناور در خلیج فارس، دریای عمان، دریای خزر، اقیانوس هند و اطلس بر روی شناورهای فله‌بر، جنرال کارگو و شناورهای صیادی؛ تالیف دو جلد کتاب با عناوین: «فرهنگ چهار زبانه اسامی آبزیان» و «فنون جمع‌آوری آمار و اطلاعات صید و صیادی»؛ سابقه بیش از 15 سال تدریس در حوزه دریایی و صیادی در مناطق مختلف آب‌های جنوب و شمال کشور (و دریافت لوح تقدیر)؛ انتشار بیش از 15 عنوان مقاله در مجله علمی شیلات و سایر مجلات ماهیگیری، وبگاه‌های معتبر شیلاتی و دریایی؛ ترجمه انواع متون تخصصی دریایی و شیلاتی ازجمله: کنوانسیون‌های بین‌المللی، واژه‌نامه‌های دریایی، راهنمای شناسایی تُن‌ماهیان، منقارماهیان و کوسه‌ماهیان؛ همکاری در اجرای پروژه تعیین ترکیب صید شناورهای لنج آب‌های دور از طریق بررسی میدانی با حضور بر روی شناور؛ تهیه و تدوین دستورالعمل اینونتوری مدیریت ماهیگیری (شرکت در جلسات تخصصی ملی و بین‌المللی شیلاتی) نماینده ایران در تدوین کنوانسیون بین‌المللی برچسب‌گذاری محصولات شیلاتی؛ مشاوره برای انجام و نگارش پایان‌نامه‌های دانشجویی در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد.

شیرین‌ترین خاطره‌ام به یک سفر دریایی با موضوع اصلاح تور ترال کف در سال 1387 مرتبط است؛ این سفر با مشارکت کارشناس خارجی و تیم تحقیقاتی کارشناسان فناوری صید شیلات ایران انجام شد. طی این سفر، بسیاری از گونه‌های کف‌زی به‌دام‌فتاده در تور ترال پس از اصلاح، از پانل‌های چشمه‌مربعی تعبیه‌شده در بدنه تور ترال خارج شدند. این نکته مهمی بود که به حفظ ذخایر کف‌زیان و ماهیان تجاری کمک می‌کرد و در مجموع، این سفر در ذهنم به خاطره‌ای خوش بدل شد.

تلخ‌ترین خاطره‌ام، غرق‌شدن یک فروند شناور ماهیگیری در آب‌های اقیانوس هند و روبه‌روی سواحل آفریقای جنوبی بود. البته در این حادثه 26 نفر از خدمه شناور توسط نفتکش عظیم‌الجثه ژاپنی نجات یافتند، ولی یک نفر مفقود شد. 

در عصر حاضر، جامعه‌ی بشری با انواع دشمنی‌ها و خصومت‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کند. متاسفانه، مردم در همه‌جای سیاره خاکی با بیماری و اثرات ناشی از شیوع کووید ـــ 19 در گیرودار هستند و به‌طور یقین، ایجاد پایداری و ثبات در تمام ابعاد زندگی بسیار مورد توجه است. در همین راستا، دریا و دریانوردی هم نیاز به آرامش و پایداری دارد که با همت و همیاری دریانوردان محقق خواهد شد. بنابراین، اجتناب از هرگونه عداوت و تفرقه، و تقویت ساختارهای اجتماعی در روابط انسانیِ عرصه پهناور مشاغل دریایی می‌تواند منجر به پایداری دریانوردی، کشتیرانی، ماهیگیری و تمام فعالیت‌های دریایی برای دسترسی به آرمان‌های زندگی در سیاره‌ای پایدار شود.

**

گشت‌های دریایی برایم شیرین است  

احسان کامرانی

محقق و پژوهشگر علوم دریایی و دریانوردی

متولد 1347 در بندر عباس هستم. کارشناسی‌ام را در رشته شیلات و محیط زیست از دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد و دکترا، گرایش تولید و بهره‌برداری، را از دانشگاه تربیت مدرس گرفتم. کارشناسی دوم را در رشته حقوق، کارشناسی ارشد دوم را در رشته حقوق عمومی، و دکترا  دوم را در رشته حقوق بین‌الملل عمومی خواندم.

23 سال سابقه تدریس حرفه‌ای در حوزه دریا، اکولوژی، شیلات و مدیریت ذخایر آبزیان، حقوق دریا و حقوق محیط زیست دارم. طی سال‌های 1375 ـــ 1380، رئیس بخش ارزیابی ذخایر مرکز تحقیقات شیلات هرمزگان بودم. سایر مواردی که در دوران شغلی خود تجربه کرده‌ام، به این ترتیب است: مدیر گروه بیولوژی ماهیان دریا در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه هرمزگان و رئیس مرکز رشد فناوری در جزیره قشم در سال‎های 1383 ـــ 1384؛ عضو کمیته علوم و فنون دریایی دفتر گسترش و برنامه‌ریزی آموزش عالی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از سال 1386 تا 1389؛ رئیس منطقه 15 دانشگاه آزاد اسلامی از سال 1391 تا 1392؛ معاون پژوهش و فناوری دانشگاه هرمزگان از سال 1385 تا 1392. در حال حاضر، رئیس دانشگاه آزاد اسلامی استان هرمزگان هستم و در حوزه آموزش، پژوهش و فناوری دریایی در دانشگاه‌های کشور فعالیت دارم.

اقدامات برجسته‌ای که داشتم و شاید آن‌ها دلیلی شد تا مرا به‌عنوان پژوهشگر نمونه انتخاب کنند، شامل این موارد است: راه‌اندازی رشته زیست‌شناسی دریا در دانشگاه هرمزگان؛ راه‌اندازی دانشکده علوم و فنون دریایی در دانشگاه هرمزگان؛ استادراهنمای بیش از ١٥٠ پایان‌نامه کارشناسی ارشد و ٤٢ پایان‌نامه دکتری در حوزه علوم دریایی؛ مولف دو کتاب در حوزه دریا و مدیریت شیلاتی؛ یک جلد کتاب در حوزه حقوق دریا؛ 22 سال سابقه تدریس در علوم و فنون دریایی؛ پژوهشگر برتر استان هرمزگان در حوزه پژوهشی دریا در سه سال توسط شورای پژوهشی استان؛ عضو سازمان بین‌المللی اقیانوس‌شناسی یونسکو و انتشار بیشترین مقالات علمی با موضوع خلیج فارس در پایگاه علم. 

شیرین‌ترین خاطرات من مربوط به گشت‌های دریایی است و البته فارغ‌التحصیلی دانشجویانم در رشته‌های علوم دریایی همواره من را خوشحال می‎کند.

خاطره تلخ‌ من به ‌ازدست‌دادن دو نفر از دانشجویان دکترایم برمی‌گردد که در حوزه دریا کار می‌کردند. البته، ازدست‌دادن ناخدای شناور تحقیقاتی برایم بسیار غم‌انگیز بود، چون من سال‌های زیادی با ایشان در گشت‌های دریایی‌ام هم‌سفر بودم.

برای تحقق شعار امسال، به عقیده من، باید ظرفیتی در حوزه‌های نیروی انسانی دریایی (آموزشی و پژوهشی) ایجاد شود. موردی که نباید از نظر دور داشت، فرهنگ‌سازی و آموزش عمومی است، که این مورد باید از سطح مدرسه تا دانشگاه با موضوع دریا و اقیانوس و نقش آن‌ها در توسعه پایدار بررسی شود.

**

نگرانیِ صیادان را رفع کردیم

عباسعلی شیخ‌تبار

پیش‌کسوت دریایی

متولد 1341 هستم. آخرین مدرک تحصیلی‌ام، کارشناسی ارشد مدیریت و اقتصاد است. همچنین، دارای گواهینامه دریانوردی ناخدای صیاد نیز هستم و هم‌‌اکنون در دوران بازنشستگی به سر می‌برم. 10 سال پایانی خدمت را با ‌عنوان معاون صید و بنادر ماهیگیری استان مازندران انجام وظیفه کردم. اکنون هم فرصتی اگر دست بدهد، دوره‌هایی را تدریس می‌کنم.

از دهه 70 که مباحث stcw-f مطرح شد، در قالب کارگروه سازمان شیلات، برای تدوین استانداردهای مهارت‌، آموزش و آزمون و صدور گواهینامه دریانوردی، همکاری خود را با بخش مربوطه آغاز کردم. فعالیت‌هایم را می‌توانم به این شکل دسته‌بندی کنم: تدوین استانداردهای آموزشی (برنامه‌ریزی آموزشی) برای دوره‌های دریانوردی رسته‌ی عرشه، موتور؛ تدوین شرایط شرکت‌کنندگان هرکدام از دوره‌ها؛ شرایط تطبیق دریانوردان با سوابق تجربی و اخذ آزمون‌های شفاهی و عملی؛ ایجاد کارگاه‌های آموزشی و مهارتی دریانوردی رسته‌ی عرشه و موتور در قالب stcw در مراکز سطح 1 و 2 استان و دریافت مجوز از سازمان بنادر و دریانوردی؛ برگزاری دوره‌های آموزشی دریانوردی اصلی و پیش‌نیاز و دوره‌های تطبیقی؛ صدور گواهینامه‌های پایان دوره آموزشی که منتج به صدور گواهینامه دریانوردی از سوی اداره‌کل بنادر و دریانوردی استان می‌شد؛ انجام مانورهای اطفای حریق، امداد و نجات و مبارزه با آلودگی‌ها، مشترکا با اداره‌کل بنادر و دریانوردی و ارگان‌های نظامی و انتظامی. البته، در سال 1384 نیز به‌عنوان استاد نمونه دریایی کشور برگزیده شدم.

خاطره‌ای اگر بخواهم بگویم، دوست دارم این باشد: بسیاری از صیادان، همچون پدران خود، به‌صورت تجربی با شناورهای بزرگ و کوچک در دریا کار می‌کردند، به‌ویژه در شمال که دریانوردی ساحلی و محدود داشتند و عمده‌ی مجوزشان را از شیلات می‌گرفتند؛ یعنی با دیگر دستگاه‌های اجرایی کار چندانی نداشتند، مگر آن‌که نیاز به تعویض بدنه شناور یا موتور شناور بود. در واقع، حرفشان این بود که پدران ما صیادان شیلات هستند و بس. هنگامی که stcw-98 از سوی سازمان بنادر و دریانوردی مطرح شد، روزهای اول برای ما هم سخت بود، درحالی‌که می‌دانستیم شامل دریانوردی فراساحل می‌شود، ولی سازمان بنادر و دریانوردی با ‌عنوان «ارتقای سطح دریانوردی» شمولیت طرح را به شناورهای صیادی ساحلی هم داد. نگرانی تمام صیادان سنتی این بود که گواهینامه دریانوردی آن‌ها باطل شود و در دوره‌هایی شرکت کنند که بعضا به طول یک‌ماه و نیم کلاس‌های نظری و عملی دارد و از طرفی هم بیش از 50 درصد ایشان سواد چندانی نداشتند. آن‌ها فرصت این را نداشتند که در کلاس‌های آموزشی حضور یابند و دریا و درآمدشان تعطیل شود (به‌ویژه صیادان کیلکا که از پنج عصر تا ساعت هفت صبح روز بعد در دریا فعالیت داشتند) و این نگرانی ما را هم در پی داشت. واقعا برای مدتی صیادان و شناورها سردرگم بودند و مرزبانی و یگان حفاظت منابع آبزیان، تعدادی شناور را به همین سبب توقیف کرده بودند. خوشبختانه، با توجه به تجربیات عضویت در کارگروه تدوین استانداردهای آموزشی و صدور گواهینامه دریانوردی و مبحث تطبیق تجربیات صیادی، شرکت در یک دوره فشرده، به‌ویژه برای آنانی‌ که سواد کافی نداشتند، و انجام آزمون به‌صورت شفاهی پیشنهاد و تصویب شد. پس از آن، صیادان به‌نوعی از نگرانی رهایی یافتند. این‌ ویژگیِ اقدامات انجام‌یافته در شیلات مازندران، احداث مراکز آموزشی دریانوردی سطح 1و 2 بابلسر، تنکابن و امیرآباد بهشهر، ما را از اعزام نیروهای آموزشی به بندر نوشهر معاف کرد و صیادان در کمترین زمان و فاصله به مراکز آموزشی دریانوردی شیلات دسترسی داشتند. حتی پس از چندی، صیادان استان گلستان را هم تحت پوشش خودمان گرفتیم که کارشان راحت‌تر شد.

شعار امسال آیمو، سیطره و شعاع دید کلیه دریانوردان و دریاییان و همه سرمایه‌گذاران و بهره‌برداران و مسئولان این عرصه برای آینده است و البته مستلزم برنامه‌ریزی بلندمدت. امید است آموزش فراگیر، ایمنی تمام‌شمول و همکاری جهانی، تضمین عملی این شعار باشد.

**

بهتر است بازگو نکنم!

شرکت «خدمات دریایی بحرگان»

به مدیرعاملی اسماعیل امیران

شرکت «خدمات دریایی بحرگان» از ابتدای دهه 60 تاسیس شده و در هر برهه‌ی زمانی، بر اساس نیازمندی‌های کشور، فعالیت‌های خود را توسعه داده است و هم‌اکنون به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین ناوگان خصوصی کشتیرانی، کشتی‌های تحت مالکیت خود را مدیریت می‌کند. در حوزه حمل‌ونقل بار و مسافر، حمل سکوها، عملیات پشتیبانی سکوها، جابه‌جایی دکل‌های حفاری و سایر حوزه‌های وابسته به فراخور نیازهای پروژه فعالیت می‌کند.

درباره‌ی دلیل انتخاب شرکت «خدمات دریایی بحرگان» به‌عنوان شرکت دریایی نمونه هم می‌توان گفت، اساسا صنعت دریایی در ایران به‌دلیل محجوربودن و عدم توجه کافی به آن، از بسیاری تسهیلاتی که امروز در دنیا به این صنایع تعلق می‌گیرد محروم است و این امر سبب افزایش چشمگیر هزینه‌های مترتب بر اداره امور مرتبط با این صنعت می‌شود. در چنین شرایطی، دلیل موفقیت این شرکت را می‌توانم ایجاد زنجیره‌ی تامین خدمات از طریق تمرکز سرمایه‌گذاری در این حوزه بیان کنم؛ به این مفهوم که در حال حاضر، مجموعه شرکت‌های «هلدینگ بحرگان»، بزرگ‌ترین شرکت خصوصی ساخت و تعمیر شناور و سازه‌های دریایی در خرمشهر، با توان منحصربه‌فرد در زمینه طراحی و مهندسی و اجراست و همچنین، توانمندی‌های بسیار خوبی در حوزه بازرگانی و تامین تجهیزات در اختیار دارد.

طول دوران عمر هر کس مملو از خاطرات تلخ و شیرینی است که بیان تلخ‌ترین و یا شیرین‌ترین آن بسیار مشکل است؛ اما یکی از شیرین‌ترین خاطرات من مربوط به عملیات انتقال یکی از کشتی‌های سانحه‌دیده متعلق به شرکت ملی نفتکش ایران از عربستان به ایران در سال 1398 بود که در اقدامی خارج از انتظار دشمنان و درنهایت صلابت و اقتدار صورت گرفت.

خاطره‌ی تلخ از بی‌مهری‌ها به این صنعت نیز زیاد دارم، ولی بهتر است بازگو نکنم!

تحقق شعارهایی همچون «کشتیرانی پایدار برای سیاره‌ی پایدار»، نیازمند عزم و هماهنگی تمامی ارکان و اجزای وابسته به این صنعت است. این‌که بخش دولتی تنها به وضع دستورالعمل اکتفا کند و بخش خصوصی هم تنها متحمل هزینه‌های اجرای آن شود، هیچ‌گاه هیچ شعاری را به عمل نمی‌رساند. برای تحقق این امر باید همگی متحد و یکپارچه و با نگاه به نسل‌های آینده  تلاش کنیم.

**

       شناخت کاملی از بنادر شمالی دارم

غلامحسن سنگاری‌کجور

پیش‌کسوت دریایی

آخرین مدرک تحصیلی من، مدیریت اجرایی در مقطع کارشناسی ارشد است. کارشناس لایروبی و آب‌نگاری و کارشناس مسئول خدمات و واحدهای دریایی بودم. بعد از این‌که دوره خدمتم تمام شد و این روزها که در دوران بازنشستگی به سر می‌برم، در بحث لایروبی و آب‌نگاری با شرکت «خط دریابندر» همکاری می‌کنم. این شرکت متعلق به بخش خصوصی و زیرمجموعه شرکت تایدواتر است.

انتخابم به‌عنوان دریانورد نمونه احتمالا به‌خاطر نوع فعالیتم و شناخت کاملم از بنادر شمالی است. طی این سال‌ها، در تمام بنادر شمالی ازجمله امیرآباد، نکا، فریدون‌کنار، نوشهر، بندر انزلی و آستارا کار کردم و اطلاعات خاصی در موردشان دارم.

خاطره خوشی که دارم مربوط به انجام یک لایروبی است، آن هم لایروبی اسکله جنوبی بندر نوشهر به‌طول 520 و عرض 150 متر که با ابتدایی‌ترین وسایل در سال 1391 و 1392 انجام دادیم. پس از اتمام این عملیات لایروبی و آب‌نگاری، شیرین‌ترین لحظه برای من، پهلوگیری سه فروند کشتی به اسکله جنوبی

 بندر نوشهر بود. 

تلخ‌ترین خاطره اما، درگذشت همکار و دوست خوبم، کاپیتان کیومرث اکبری، فرمانده یدکش‌های «عابد» و «ولشت» بود که متاسفانه، تاثیر بدی در روحیه تمامی همکاران در سطح اداره‌کل هم داشت. 

از آن‌جا که همه‌گیربودن ویروس کرونا مردم را با مشکلات زیادی روبه‌رو کرده و تمامی ساختارهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دچار سردرگمی شده‌اند، یکی از مواردی که در اقتصاد جهان بسیار تاثیرگذار است، بحث حمل‌ونقل دریایی و زمینی است. در سال 2020، جهان با تنش‌های زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کند و عملا نشان می‌دهد که بهترین و به‌صرفه‌ترین حمل‌ونقل در جهان، حمل‌ونقل دریایی است. به نظرم، در این‌ برهه باید از تمامی دریانوردان جهان که در رساندن تجهیزات پزشکی و غذا و دارو به تمامی نقاط جهان تلاش وافر و مستمری از خود نشان داده‌اند، تشکر و قدردانی بشود. به عقیده من، تمامی کشورهای عضو آیمو باید نهایت همکاری را در کشتیرانی پایدار برای سیاره‌ی پایدار به نمایش بگذارند و تعامل و همکاری خوبی در این بخش داشته باشند. در این راستا، باید به شرایط دریانوردان و مدیریت ریختن زباله در دریا، تعامل و همکاری سازمان‌های دریایی، افزایش ایمنی دریایی و... توجه شود. 

حمل‌ونقل پایدار در سیاره‌ی پایدار مستلزمِ استمرار و توسعه نیازهای نسل‌های کنونی، بدون به‌خطرانداختن نیازهای نسل‌های آتی است؛ بهره‌برداری از منابع، بدون به‌خطرانداختن سلامت و کارایی آن‌ها، ایجاد توسعه‌ای که کیفیت زندگی را بهبود  دهد و همگون‌سازی عناصر اقتصادی، اکولوژی، اجتماعی و... از نمونه‌های حمل‌ونقل پایدار است.

 بی‌شک، بهترین نیستم 

اصغر خدری

افسر تامین امنیت دریایی

کارشناس ارشد مدیریت حمل‌ونقل دریایی هستم. از سال 1388 تا 1393 توفیق کار در صنعت پتروشیمی (شرکت مبین انرژی خلیج فارس) را به‌عنوان بهره‌بردار داشتم. در مقطع بعدی و از سال 1393 نیز افتخار خدمت در اداره‌کل بنادر و دریانوردی استان بوشهر در واحدهای پاس شناوران (به‌عنوان مترجم) و I.S.P.S Code (مربوط به امنیت کشتی‌ها و تسهیلات بندری) را دارم. در حال حاضر نیز، در سمت کارشناس امنیت دریانوردان در بندر بوشهر مشغول به خدمت هستم.

انتخاب فعال نمونه در بخش امنیت دریانوردی، با توجه به کثرت افسران مجرب، لایق و توانمند در تمامی بنادر، کار بسیار سختی برای مسئولان ذی‌ربط است. این‌که من را قابل دانسته‌اند، بی‌شک بیانگر این نیست که بهترین هستم؛ احساسم این است که این انتخاب احتمالا به‌دلیل تحت‌نظارت‌داشتنِ دو بندر سازمانی و چندین بندر غیرسازمانی (ازجمله اسکله‌های جزیره خارک و عسلویه) بوده است که حدود 90 درصد از درآمدهای ملی را پوشش می‌دهند. البته، شاید ترجمه اسناد آیمو و اعلام نظر در مورد آن‌ها، پیگیری وضعیت نابسامان بعضی از دریانوردان خارجی و ارائه‌ی راهکارهای امنیتی در‌ خصوص به‌کارگیری آن‌ها روی شناورهای تحت پرچم، مشارکت در جلسه امنیت کشتی‌ها در خارج از کشور و به‌روزرسانی طرح‌های امنیتی بنادر حساس غیرسازمانی در سنوات اخیر، در این انتخاب بی‌تاثیر نبوده باشند. در واقع همه همکارانم در بنادر مختلف، نمونه هستند و من به عنوان نماینده آن‌ها انتخاب شده‌ام به هر ترتیب، وظیفه خود می‌دانم که در همین‌جا از همکاران گرامی‌ام در بندر بوشهر که همواره حامی‌ام بوده‌اند، صمیمانه قدردانی کنم.

شیرین‌ترین خاطره‌ها زمانی برایم رقم می‌خورَد که بازخورد رضایت ارباب‌رجوع را می‌گیرم و در نتیجه آن، لبخند رضایت پروردگار را حس می‌کنم. البته یکی از بهترین خاطراتم، پیگیری حقوق معنوی و مادی دریانوردان خارجی بود که متاسفانه، توسط بعضی از مالکان شناورها، کاریابان دریایی و نمایندگان شرکت کشتیرانی ضایع می‌شد. وقتی ‌که پس از حل مشکلاتشان، آن‌ها را خوشحال می‌دیدم، در واقع پاداش تلاشم را با تمام وجود لمس می‌کردم؛ اما تلخ‌ترین خاطره برای من، همچون اغلب دریادوستان، حادثه‌ی کشتی سانچی بود.

شعار امسال، شعار بجایی است. کشتیرانی و سیاره‌ی پایدار، جدای از مباحث سیاسی و اقتصادی، هر دو مستلزم رعایت موارد ایمنی و امنیتی هستند. به عقیده من، این دو مقوله (ایمنی و امنیت) از وظایف همگانی است. انجام وظایف همگانی به بهترین نحو نیز در گروِ ایجاد و ترویج فرهنگ سازمانی مناسب است. از نظر من، چنانچه فرهنگ سازمانی در راستای صیانت از صنعت حمل‌ونقل و محیط زیست تقویت شود، مسئولیت‌پذیری همگانی و در نتیجه، نتایج عملی شعار یادشده راحت‌تر کابردی خواهد شد.

**

دو ماه سخت در خلیج بنگال

رحمت‎الله‌ (سعید) باباییان

ایثارگر دریایی

متولد دی‌ماه ۱۳۴۵ در قوچان هستم. در اوایل کودکی همراه با خانواده به شهرستان گالیکش در استان گلستان مهاجرت کردیم. دوران تحصیل دبستان و راهنمایی را در آن‌جا و دبیرستان را در گنبد کاووس گذراندم. سپس، در دانشگاه صنعتی شریف و در رشته‌ی مهندسی مکانیک (حرارت و سیالات) بورسیه کشتیرانی شدم. پس از فارغ‌التحصیلی و گرفتن لیسانس و سپری‌کردن باقی‌مانده خدمت سربازی (با داشتن سابقه بسیجی و جبهه)، کارت پایان‌خدمت را دریافت کردم و به سفر آموزشی در دریا رفتم. پس از آن، به‌عنوان مهندس پنجم به استخدام کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران درآمدم و هم‌اکنون نیز با داشتن مدرک سرمهندسی کشتی‌های تجاری (معادل فوق‌لیسانس) به‌عنوان سرمهندس روی کشتی مشغول به کار هستم.

انتخاب من لطف و بزرگواری مسئولان شرکت بوده است. در زمان فعالیتم، تلاش کرده‌ام با استفاده از تجربیات خودم و بهره‌گیری از تجربیات همکاران در امور فنی، مسئولیت محول‌شده را به بهترین نحو به

انجام برسانم.

در طول سال‌های فعالیتم روی کشتی، خاطرات شیرین و گاهی هم تلخ وجود دارد. یکی از خاطرات شیرینم مربوط به کشتی «شلمچه» از کشتی‌های والفجر هشت است. زمانی که برای اولین‌بار از خلیج فارس وارد اروند شدیم و به‌طرف بندر خرمشهر در حرکت بودیم، هنگام عبور از بندر فاو و بندر آبادان، خاطرات حضور در این مناطق در زمان دفاع مقدس برایم یادآوری می‌شد. به‌خصوص خاطرات بندر آبادان که برای اولین‌بار، در زمستان سال 1360، از طریق کمیته انقلاب اسلامی به جبهه اعزام شدم. در آن زمان، به همراهی یک گروهان از همشهری‌هایم (از نوجوان 15ساله تا غیورمردان 65 ساله، که به فرماندهی رجب ابوالفتحی در گروهان حضور داشتند) در محله منظریه منطقه بِریم در شمال پالایشگاه آبادان، در ساختمان‌های مخروبه و سنگرهای خط ساحلی اروندرود، حدود سه ماه برای دفاع از شهر آبادان مستقر بودیم. 

خاطره تلخم مربوط به کشتی «باسکار» در بهار امسال است که حدود دو ماه در لنگرگاه شمال خلیج بنگال در بدترین شرایط آب‌وهوایی بودیم و البته، به‌خاطر کرونا اجازه چسبیدن به اسکله و تخلیه‌ی بار را نداشتیم!

برای تحقق شعار آیمو لازم است تا تمامی دریانوردان، کلیه اصول ایمنی را قبل از شروع کار رعایت کنند؛ چون این اصول برای حفظ سلامت دریانوردان و کشتی‌ها مشخص شده است. گاهی رعایت ‌نکردن این اصول باعث حوادث ناگوار و گاهی نیز باعث واردشدن آسیب‌های جبران‌ناپذیر به محیط زیست می‌شود. نکته مهم این است که کلیه قوانین مشخص‌شده برای کشتی‌ها رعایت شود تا از آلودگی دریا و محیط زیست توسط کشتی جلوگیری شود. ما به‌عنوان دریانورد نباید فراموش کنیم که خداوند روزی ما را در دریا قرار داده است و اکنون مسئولیتی داریم که برای حفظ این دریای ارزشمند و سلامت آبزیان آن، از هیچ تلاشی دریغ نکنیم.

**

به پشتیبانی کاروان نفتکش‌ها 

از تنگه هرمز افتخار می‌کنم

مصطفی  صفی‎خانی

پیش‌کسوت دریایی

59 ساله هستم و آخرین مدرکی که گرفتم، کارشناسی بود. در حال حاضر نیز در شرکت «پایانه‌های نفتی ایران» مشغول به خدمت هستم. در این 35 سالی که سابقه کار دارم، به‌عنوان ناخدا و راهنمای ارشد کشتی کار کرده‌ام. اکنون نیز به‌عنوان سرپرست عملیات کشتیرانی در این عرصه حضور دارم. 

در شرایط سخت جنگ و تحریم، به‌طور شبانه‌روزی، در عرصه عملیات کشتیرانی حضور داشتم؛ تلاش در راستای استمرار بی‌وقفه پهلودهی کشتی‌های غول‌پیکر و کوه‌پیکر به اسکله‌های نفتی و گوی‌های شناور و کشتی‎به‌کشتی و همچنین جداسازی آن‌ها، تلاش در راستای جلوگیری از قطع گاز کشور با استمرار و مدیریت صادرات میعانات گازی کشور در شرایط سخت و خاص در پایانه پارس جنوبی ـــ عسلویه؛ تلاش در راستای افزایش ضریب ایمنی و امنیت صادرات نفت و میعانات گازی کشور؛ آموزش‌ و پرورش نیروهای دریایی متخصص و جایگزینی آن‌ها با نیروهای بازنشسته در شرایط سخت؛ جملگی کارهایی بوده که انجام داده‌ام و فکر می‌کنم دلیل انتخاب من، همین اقداماتم بوده است.

در زمان جنگ تحمیلی که به جنگ نفتکش‌ها هم کشیده شد، برای اطمینان از به‌سلامت‌رسیدن نفتکش‌هایی که از بنادر نفتی ایران بارگیری کرده بودند، من و دیگر همکاران، به‌عنوان مسئول هدایت و همراهی کاروان نفتکش‌ها، کشتی‌ها را تا خارج از تنگه هرمز و دور از دسترس هواپیماهای دشمن پشتیبانی می‌کردیم. پس از موفقیت در این وظیفه خطیر، بسیار خوشحال بودم و به آن افتخار می‌کردم. هر کاروانی که به سلامت به مقصد می‌رسید، برایم یک خاطره ماندگار و خوب و شیرین می‌شد. اما یک بار هم که مورد حمله‌ی دشمن قرار گرفتیم و برخی نفتکش‌ها مورد اصابت موشک‌های دشمن قرار گرفتند، بسیار غمگین شدم که به‌عنوان یک خاطره‌ی تلخ برایم به یادگار مانده است.

به عقیده من، اگر با همفکری تمامی دریانوردان و انجام فعالیت‌های پژوهشی و همراه با فناوری‌های جدید و مدرن، برنامه‌های مسنجم‌تر، با قابلیت بازدهی بیشتر و سریع‌تر برای حفظ محیط زیست دریایی و کاهش خسارات مرتبط ارائه شود، این شعار سریع‌تر محقق می‌شود. به نظرم، شعار امسال می‌تواند راهی باشد برای مشارکت و همکاری دریانوردان و شرکت‌های کشتیرانی در راستای دریانوردی و پایانه‌داری ایمن و سازگار با محیط زیست، با کاهش مستمر خسارات مستقیم و غیرمستقیم مرتبط با دریانوردان و کشتیرانی.

**

با شعار موافق نیستم

مگر این‎که به فعلیت برسد

الهام شکری

 بندر و دریا  | آن‌چه که می‌توان از استاندارد برگزاری مراسم جهانی به مناسبت‌های خاص انتظار داشت، بی‌شک، در قسمی، با معرفی «ترین»ها تبلور می‌یابد. روز جهانی دریانوردی 2020، دریچه‌ای فراسوی بحران‌ها و ویروس‌ها و شاخه‌شانه‌کشیدن‌های ابرقدرت‌های اقتصادی گشوده است؛ و متولی دریاهای کشور نیز، هوشمندانه، این فرصت را برای دمیدن امید و انگیزه در روح و رگ‌های فعالان دریایی کشور غنیمت شمرده است.

دیدبان اشاعه فرهنگ دریایی کشور، «بندر و دریا»، نیز رسالت خود دیده که شعاع این تمجیدها و انگیزش‌ها را فراتر از روز مراسم و در پهنای ایران بگسترد. از میان خیل «ترین»ها، بی‌مناسبت ندیدیم که به شعار سازمان بین‌المللی دریانوردی (کشتیرانی پایدار برای سیاره پایدار) تفال بزنیم، و «ترینِ» کشتیرانی امسال را به‌طور ویژه پوشش دهیم.

«لتکا آبیِ کیش» شرکتی است که به‌واسطه ارتباط موثر با بازیگران عمده عرصه تجارت دریایی، امسال از سوی سازمان بنادر و دریانوردی به‌عنوان شرکت نمونه در عرصه کشتیرانی انتخاب شده است. پای صحبت الهام شکری، مدیرعامل این شرکت، پیرامون شعار سال و چالش‌های دوران کنونی می‌نشینیم و از زبان ایشان، توصیه‌هایی می‌خوانیم خطاب به کسانی که خواهان ورود به عرصه کشتیرانی‌اند.  

در آیین تجلیل از فعالان دریایی نمونه سال 1399، شرکت «لتکا آبی کیش» در زمینه کشتیرانی به‌عنوان شرکت نمونه انتخاب و معرفی شد. به نظر شما، کدام مولفه‌های این شرکت در این انتخاب موثرتر بوده‌اند؟ 

قطعا در هر صنف و کسب‌وکاری مولفه‌های مختلفی در شاخص‌بودن و منحصربه‌فردبودن موثر است. در خصوص شرکت‌های کشتیرانیِ باسابقه، بیش از هر چیز تجربه و توان مدیریتی در این مهم خودنمایی می‌کند. 

همان ‌طور که می‌دانید، متاسفانه در گذشته، این صنعت (بازرگانی دریایی) در کشور ما از تحصیلات و تعلیمات دانشگاهی بی‌بهره بود و همه‌چیز به خصوصیات مدیریت فردی و توانایی اشخاص با تلاش برای کسب مهارت، استفاده از تجارب بزرگان این صنف، مطالعات گوناگون، و ورود به مجامع مرتبط و سفرهای متعدد بستگی داشت.

امروزه، دستیابی به اطلاعات به‌واسطه پیشرفت فناوری سهل‌تر شده، و به‌هرحال این صنف نیز، به‌مانند سایر اصناف، روزهای سختی و دشواری را پشت سر گذاشته، پله‌های ترقی را طی کرده و به لطف خداوند و همت متخصصان، از آن سختی‌ها، سربلند بیرون آمده است. 

من در ابتدا به توصیه پدر بزرگوارم وارد این حوزه شدم و البته حضور در این عرصه که به‌واقع عرصه‌ای مردانه تلقی می‌شد، سرآغاز و منشا بروز و شکوفایی توانمندی و ارزش حضور زن در این صنف بود. در ادامه، با حضور در گمرکات، بنادر، سازمان‌ها و گاها مرزها، قدم‌به‌قدم مسیر را طی کردم و امروز توانستم گوشه‌ای از طعم شیرین زندگی کاری را بچشم. هرچند نمی‌توانم خود را به‌عنوان نماینده خانواده بزرگ زنان شاغل صنف بدانم، اما می‌توانم از خود به‌عنوان عضوی از این خانواده نام ببرم.

با وجود شرایط خاصی که در جهان از لحاظ همه‌گیری کووید ـــ 19 حاکم است، با چه راهبردهایی توانستید از بروز آسیب‌های جدی به زمینه‌های فعالیت شرکت پیشگیری کنید؟

کووید ـــ ١٩ با همه‌ی معضلاتی که برای جامعه جهانی ایجاد کرده، درس همیاری در شرایط کاملا مساوی به انسان‌ها آموخته است. در این‌باره، حتی قبل از وقوع این حادثه که من آن را مشیت الهی می‌نامم، این شرکت با توجه به رویکرد مدیریتی خود و به‌واسطه ارتباطات و اطلاعات تخصصی بین‌المللی با دنیای بیرون، سیاست‌هایی را به‌شکل درون‌سازمانی در پیش گرفته بود و در همان زمان نیز، بستر دورکاری برای کارمندان و مدیران تا حد زیادی فراهم شده بود؛ لذا، با ورود موج کووید ـــ ١٩، ما خیلی غافل‌گیر نشدیم و به‌سرعت ترتیبی اتخاذ کردیم تا روند فعالیت پرسنل در خارج از شرکت و به‌شکل دورکاری ادامه پیدا کند، حتی زمینه‌هایی نیز فراهم شد تا بهترین سرویس، بدون کوچک‌ترین مشکلی، به مشتریان ارائه شود. در این زمینه، می‌توانیم ادعا کنیم که با دورکاری بیش از دوسوم نیروهای شرکت، توانسته‌ایم به شرایط موجود غلبه کنیم و در عین حال فعالیت‌های شرکت مختل نشده‌اند. کووید ـــ ۱۹، علی‌رغم تمام تهدیدات زیستی، فرصتی برای تحول در عرصه دیجیتالی‌شدن نیز است؛ فرصتی است که اگر از آن به‌نحو احسن استفاده کنیم، می‌توانیم حتی در شرایطی که فشارهای غیرقانونی برخی دولت‌ها وجود دارد، در عرصه رقابت با جدیدترین دستاوردهای تجارت جهانی قدم بگذاریم.

نظر شما، به‌عنوان فعال نمونه کشتیرانی، درباره شعار سال سازمان جهانی دریانوردی چیست و این شعار را چگونه با حوزه فعالیت شرکت «لتکا آبی کیش» منطبق خواهید کرد؟

به‌طور کلی، با شعار موافق نیستم، مگر این‎که به‌واقع به فعلیت برسد؛ لذا، من شعار «دوستی انسان و دریا» را پیشنهاد می‌کنم، چراکه هر انسان دریادلی می‌تواند با عشق و محبت و دوستی سوار بر «لتکا» (قایق چوبی کوچکِ) خود، در راستای امواج بی‌وقفه دریا پارو بزند و به سمت آینده تا جایی که چشم می‌اندازد و پیداست، پیش رود.

دریافت حمایت‌های سازمانی چه مقدار به ادامه فعالیت موثر این شرکت کمک می‌کند؟

در تمامی این سال‌ها، یعنی در طی حدود ٣٠ سال سابقه کاری، به این موضوع دست یافتم و یقین پیدا کردم که هیچ کسب‌وکاری و هیچ موفقیتی حاصل نخواهد شد، مگر با حمایت ذی‌نفعان مرتبط؛ که اگر چنین نبود، یا از مسیر خارج می‌شدیم یا به بیراهه می‌رفتیم. قطعا حمایت‌های سازمانی، دولت و مراجع مرتبط، همه و همه، در این عرصه گاهی در نقش مشاور، گاهی دل‌خوشی و زمانی تکیه‌گاه ما بوده و خواهند بود و تاکنون تلاش کرده‌ایم که نظر این عزیزان را جلب کنیم و به آنان ثابت کنیم که ما به‌عنوان یک عضو کوچک، کسب‌وکاری را در حد توان، تجربه و تخصصمان بنا نهاده‌ایم تا بتوانیم گروهی از جامعه را به همیاری خود، خالصانه و صادقانه، به کار بگیریم تا شاید ما نیز بتوانیم سهمی در امنیت، استقلال و اقتصاد کشورمان داشته باشیم و ایمان دارم و به چشم دیده‌ام که چگونه همگی در سازمان‌ها، ادارات، انجمن و دیگر مراجع مرتبط، در این راه تلاش می‌کنند. خواسته‌ی من این است که دست یاری ما را هر جا لازم دانستند پذیرا باشند تا بتوانیم کنار هم، در یک راستا، به‌سوی آینده کشورمان قدم برداریم.

مطمئنا سرمایه‌گذارانی هستند که می‌خواهند در حوزه کشتیرانی فعالیت کنند، برای آن‌ها چه توصیه‌ای دارید؟

کسب‌وکار ما، صنعت حمل‌ونقل، بسیار گسترده و تخصصی است. همان ‌طور که آگاه هستید، گاها حتی قوانین یکسان در کشورهای مختلف، به‌گونه‌ای متفاوت اعمال می‌شود و ضوابط خاص خود را می‌طلبد. لذا، حتما عزیزانی هستند که قصد سرمایه‌گذاری در این صنعت را دارند، ضمن خوشامد به ایشان، توصیه می‌کنم بدون مشاوره با افراد مجرب و بزرگان و پیش‌کسوتان محترم این صنف، به‌صرف داشتن سرمایه و یا مکان مناسب، پا به این عرصه نگذارند. چراکه کسانی که به ما مراجعه می‌کنند تاجرانی هستند که گاها تمامی سرمایه زندگی و جان و مالشان را به دست ما می‌دهند، با اطمینان به این‌که بتوانند با عرضه‌ی آن درآمدی برای امرارمعاش خانواده خود کسب کنند و اگر ما نتوانیم در این چرخه آن‌طور که شایسته است عمل کنیم، هم خود و هم ایشان را دچار مشکلاتی می‌کنیم که جبران‌ناپذیر است. کسب اطلاعات و مشاوره قبل از هر اقدامی، توصیه موکد من به این عزیزان است.

کسب موفقیت امروز، مرهون تلاش‌های قبلی شماست. برای کسب موفقیت بیشتر در آینده و ارائه الگوی تازه در جهان دریایی که پدیده ماشینی‌شدن در آن به‌سرعت در حال توسعه است، چه برنامه‌هایی دارید؟ 

البته که همه‌ی ما در هر موقعیتی باید به‌سرعت در راستای توسعه قدم برداریم. تحول دیجیتال و تغییر روش کاری از اهم برنامه‌های ما بوده و هست. در امتداد آن، کسب مهارت‌های روز دنیا، چه برای مدیران و چه کارمندان، آموزش دانسته‌های خود به اشخاص تازه‌وارد به این عرصه و اعتماد به نسل جوان می‌توانند هدف‌های روشنی باشند که پیش روی ما هستند و با تحقق این اهداف است که به‌واقع می‌توان افق‌های روشن‌تری در این عرصه ترسیم کرد و با برنامه‌ریزی درست و مدیریت صحیح، از منابع انسانی گرفته تا روابط بین‌المللی با بازیگران عمده این عرصه، درصدد دستیابی به این افق‌ها برآمد.

به یاد داشته باشیم ما نیز زمانی اولین روزهای کاری خود را طی کردیم و دست یاری به‌سوی بزرگان صنف دراز کردیم. امروز نیز لازم است دست یاری به‌سوی جوانان دراز کنیم. حلقه‌ی پیوسته‌ی زنجیره تامین نیروی انسانی را درک کنیم و بر پایه‌ی توسعه علم و دانایی، به مسیر خود ادامه دهیم. 

**